 |
|
|  Παρασκευή 7/4
BR>
Ξεχωριστή βραδιά ελληνικής ποίησης και ελληνικής μουσικής στη Βιέννη...
...από τον βαρύτονο Αλέξανδρο Τζοβάνη και την πιανίστα Μέλα Γεροφώτη
ΒΙΕΝΝΗ.-Δημήτρης Δημητρακούδης
Ενθουσιώδης ήταν η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο βιεννέζικο θέατρο "Ράμπενλιχτ" στην βραδιά ελληνικής ποίησης, ελληνικής μουσικής και ελληνικών θεατρικών μονολόγων, με τίτλο "Νοσταλγία σε Φα ελάσσονα", του βαρύτονου και ποιητή Αλέξανδρου Τζοβάνη, που συνόδευε στο πιάνο αλλά και σε μερικά τραγούδια η Μέλα Γεροφώτη, η οποία είχε την επιμέλεια αυτής της ξεχωριστής παράστασης.
Σε ένα κοινό κυρίως νέων στην ηλικία Ελλήνων της Βιέννης, αλλά και κάποιων Αυστριακών με γνώσεις της ελληνικής γλώσσας, ο Αλέξανδρος Τζοβάνης παρουσίασε τις πτυχές της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, από το θέατρο, το τραγούδι, μέχρι τη συγγραφή ποιημάτων, με αφορμή την καινούρια ποιητική του συλλογή "Νοσταλγία σε Φα ελάσσονα".
Η συλλογή πρωτοπαρουσιάστηκε τον περασμένο Φεβρουάριο σε μεγάλη, ανάλογη εκδήλωση στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, απ΄ όπου ο ίδιος κατάγεται και τώρα θέλησε να την παρουσιάσει "στους Ελληνες και τους ελληνόφωνους της Βιέννης", στην οποία βρίσκεται τα τρία τελευταία χρόνια ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο κλασικό τραγούδι, που προηγουμένως είχε σπουδάσει στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Οπως αναφέρει ο Αλέξανδρος Τζοβάνης, τα ποιήματα της συλλογής του έχουν γραφεί σε παρελθόντα χρόνο, σε μία περίοδο πάρα πολύ δύσκολη αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα για τον ίδιο, και ακριβώς το "Φα ελάσσονα" είναι ένας μουσικός όρος που προσδιορίζει μία μουσική κλίμακα, που συνήθως έχει ένα πιο "δραματικό" και "θλιμμένο" ύφος.
Στην παράσταση, ο ίδιος "ξεδιπλώνει" την ποιητική συλλογή ως ένα μουσικό έργο, γεμάτο συναίσθημα και νοσταλγική διάθεση, ενώ τα ποιήματα χωρίζονται σε τρεις υποενότητες - μουσική, έρωτας, προσωπική αναζήτηση - με τα κείμενα της Μέλας Γεροφώτη και τα τραγούδια (ΣΣ κυρίως των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζηδάκι) "να πλαισιώνουν νοηματικά, με έναν εξ ολοκλήρου βιωματικό τρόπο, κάθε ποίημα σε μία ιστορία που καταλήγει στην αρχή της πνευματικής λύτρωσης του πρωταγωνιστή".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
