 |
|
|  Πέμπτη 13/4
ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ (ΓΙΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ...)
Ο Ντόναλντ Τραμπ ενημέρωσε τον πρόεδρο της Κίνας για τα αεροπορικά πλήγματα εναντίον της Συρίας την ώρα του... επιδορπίου
Fox Business
O πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αφηγήθηκε πως ενημέρωσε τον πρόεδρο της Κίνας Σι Τζινπίνγκ, επίσημο προσκεκλημένο του στην κατοικία του στην Φλόριντα το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, σχετικά με τα αεροπορικά πλήγματα των ΗΠΑ στη Συρία, τη στιγμή του επιδορπίου, «του ωραιότερου σοκολατένιου κέικ που έχετε ποτέ δει».
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο τηλεοπτικό δίκτυο Fox Business, ο Αμερικανός πρόεδρος περιέγραψε με τη βοήθεια… του μενού το παρασκήνιο της αμερικανικής επιδρομής εναντίον της συριακής αεροπορικής βάσης.
«Καθόμουν στο τραπέζι, (…) τρώγαμε το επιδόρπιο, είχαμε το ωραιότερο κέικ με σοκολάτα που έχετε ποτέ δει και ο πρόεδρος Σι το απολάμβανε» επισήμανε ο επικεφαλής του αμερικανικού κράτους.
«Εγώ έλαβα το μήνυμα από τους στρατηγούς μας ότι τα πολεμικά μας πλοία είχαν πάρει θέση και τα όπλα ήταν έτοιμα. Τι θα κάνατε; Αποφασίσαμε να εξαπολύσουμε την επίθεση, συνεπώς οι πύραυλοι κατευθύνονταν προς τον στόχο. Κι εγώ είπα:
"Κύριε πρόεδρε, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω κάτι". Ήταν η στιγμή του επιδορπίου» συνέχισε ο Τραμπ.
«Αυτό συνέβη, αυτό είπα (στον πρόεδρο Σι) ότι είχαμε μόλις εκτοξεύσει 59 πυραύλους» εξήγησε ο ίδιος.
«Εκείνος (ο Σι Τζινπίνγκ) παρέμεινε σιωπηλός για 10 δευτερόλεπτα και ζήτησε από τον μεταφραστή να επαναλάβει… Σκέφτηκα ότι δεν ήταν καλό σημάδι. Και μου απάντησε: Για οποιονδήποτε είναι τόσο βίαιος και χρησιμοποιεί χημικά όπλα εναντίον παιδιών και μωρών, είναι εντάξει. Συμφώνησε μαζί μου».
«Και πράγματι, απίστευτο, ξέρετε, σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων, όλοι οι πύραυλοι βρήκαν το στόχο τους, απίστευτο» είπε με ενθουσιασμό ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ καυχήθηκε ότι τα στρατιωτικά όπλα των ΗΠΑ είναι «πέντε φορές» καλύτερα από εκείνα του υπόλοιπου κόσμου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
