 |
|
|  Πέμπτη 13/4
ΠΑΣΧΑ-ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ
Το Πάσχα στα Μετέωρα αποτελεί μία μοναδική εμπειρία γεμάτη Ορθοδοξία και Ελλάδα
Tρίκαλα-Του Αποστόλη Ζώη
Η αγιομετεωρίτικη μοναστική κοινότητα και γενικότερα το περιεχόμενο της Αγιομετεωρίτικης κληρονομιάς, πρεσβευτές ορθοδοξίας, ελληνισμού, παιδείας, ιδανικών και πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, αποτελούν αναμφισβήτητα τις ημέρες του Πάσχα έναν πνευματικό προορισμό έμπλεο των ναμάτων της Ορθόδοξης πίστης και λατρείας όπως τον επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας και του ελληνικού λαού.
Με τον δικό της μοναδικό τρόπο που αξίζει κανένας να απολαύσει, γιορτάζει η περιοχή της Καλαμπάκας το Πάσχα. Τα μοναστήρια των Μετεώρων και τότε και τώρα παραμένουν πιστά στην πνευματική διάσταση της ανάστασης του Κυρίου μας βιώνοντας το Θείο πάθος με έναν τρόπο μοναδικό. Παράλληλα έθιμα και γιορτές στη ευρύτερη περιοχή συνθέτουν ένα σκηνικό ιδανικό γι’ αυτές τις άγιες ημέρες.
Η παραπάνω ατμόσφαιρα δεν χαρακτηρίζει μόνο τα μοναστήρια των Μετεώρων. Είναι, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Συλλόγου Μετεώρων Λιθόπολις, ενός συλλόγου που ενδιαφέρεται για τη διαφύλαξη και ανάδειξη της Αγιομετεωρίτικης Κληρονομιάς Γρηγόρη Καλύβα, και τα υπόλοιπα μοναστήρια της περιοχής (Σταγιάδων, Χρυσίνου, Σιαμάδων, Αγ. Θεοδώρων, Βυτουμά) που δίνουν την πνευματική αίγλη ολόκληρη τη μεγάλη εβδομάδα.
Ο επισκέπτης της περιοχής έχει τη μοναδική ευκαιρία να μεταλάβει αυτής της πνευματικότητας που καταυγάζουν αυτές τις άγιες μέρες τα Μετέωρα και τα άλλα Μοναστήρια της περιοχής αλλά και να νιώσει την τοπική φιλοξενία σ' ένα φυσικό περιβάλλον των χρωμάτων και των αρωμάτων.
Μια μοναδική ατμόσφαιρα της κορύφωσης του Θείου δράματος βιώνουν όσοι βρεθούν σήμερα Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στην ακολουθία του μυστικού δείπνου και των παθών στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ. Τα λόγια του Παπαδιαμάντη, «…Εισέλθωμεν εις τους ναούς και ίδωμεν άλλον κόσμον, κόσμον Ουράνιον. Ενωθώμεν τουλάχιστον πνευματικώς εκεί εις τας Εκκλησίας, γινόμενοι όλοι αδελφοί, όλοι ίσοι απέναντι του Εσταυρωμένου. Εκεί προ του θυσιαστηρίου ας σιγήσουν τα πάθη, και ας ομιλήσει η καρδιά και ας ακουσθή η φωνή της συνειδήσεως…», λες πως εδώ γίνονται πράξη.
Οι ευαγγελικές περικοπές, 12 κατά σειρά, εξιστορούν την πορεία του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά ώσπου ακούγεται το «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί» και το τετέλεσθαι του Θεανθρώπου. Η πένθιμη Μεγάλη Παρασκευή, με το «η ζωή εν τάφω» και το «ω γλυκύ μου έαρ», τελειώνει με την περιφορά των επιταφίων των τεσσάρων ενοριών (Αγ. Βησσαρίωνα, Αγ. Κων/νου και Ελένης, Κοιμ. Θεοτόκου και Οσίων Μετεωριτών Πατέρων) της Καλαμπάκας.
Με το Χριστός Ανέστη, τη θλίψη διαδέχεται και η χαρά του Αναστάντος Χριστού. Τώρα τη σειρά παίρνει η λαϊκή παράδοση με όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν αναπόσπαστο και αναντικατάστατο κομμάτι του τοπικού πολιτισμού. Ο οβελίας έχει την τιμητική του, όπως και τα κόκκινα αυγά, οι χοροί και τα τραγούδι με τις ανταλλαγές ευχών. Όλες οι εκδηλώσεις του ελληνικού λαού μετά τη λαμπρή (Πάσχα) είναι συνυφασμένες με το μέγα γεγονός της Αναστάσεως. Για την Καλαμπάκα όλα αυτά συμπυκνώνονται στη λέξη πασχαλόγιορτα.
Τα Μετέωρα, η Καλαμπάκα και η ευρύτερη περιοχή σίγουρα αποτελούν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για ένα Πάσχα διαφορετικό, σχεδόν μοναδικό!!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
