 |
|
|  Σάββατο 15/4
Χέλεν Κάλντικοτ,τιμημένη με Νόμπελ Ειρήνης ακτιβίστρια
Ο Τραμπ και το Πεντάγωνο «υπνοβατούν προς τον Αρμαγεδόνα»
Ουάσινγκτον
Οι νεοσυντηρητικοί σύμβουλοι του ρεπουμπλικάνου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σπρώχνουν τις ΗΠΑ προς έναν πυρηνικό πόλεμο με τον τυχοδιωκτισμό τους και αναζωπυρώνοντας τις εντάσεις με τη Ρωσία, δήλωσε η Χέλεν Κάλντικοτ, μια γνωστή πανεπιστημιακός και ακτιβίστρια κατά των πυρηνικών όπλων που έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Sputnik.
Προχθές Πέμπτη οι ΗΠΑ έριξαν τη μεγαλύτερη συμβατική βόμβα που διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους εναντίον ενός δικτύου υπόγειων στοών στο Αφγανιστάν που θεωρείται πως χρησιμοποιούσαν οι τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος. Θεωρείται πως η ρίψη της εγκρίθηκε από τον Τραμπ με στόχο να σταλεί ένα μήνυμα στη Βόρεια Κορέα. Εξάλλου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ διέταξε να βομβαρδιστεί με πυραύλους Τόμαχοκ μια βάση της Πολεμικής Αεροπορίας της Συρίας, γεγονός που κλιμάκωσε την ένταση με τη Ρωσία.
«Υποδαυλίζοντας μια εχθρική συμπεριφορά έναντι της Ρωσίας σε αυτή την ανεξέλεγκτη πυρηνική εποχή υπνοβατούμε προς τον Αρμαγεδόνα», δήλωσε η Κάλντικοτ, η οποία έχει ιδρύσει την οργάνωση Physicians for Social Responsibility.
Σύμφωνα με την Κάλντικοτ, η χρήση μιας βόμβας 10 τόνων, γνωστής ως Massive Ordnance Air Blast (MOAB), στο Αφγανιστάν επιβεβαίωσε ότι ο Τραμπ πλέον ακούει τους πιο πολεμοχαρείς και παράτολμους συμβούλους του.
«Ποιος ενέκρινε την απόφαση; Είναι σχεδόν βέβαιο πως ήταν ο πρόεδρος, που δέχθηκε συμβουλές από τους πιο πρόσφατους συμβούλους του οι οποίοι έπειτα από μια σύγκρουση για την εξουσία παρείσφρησαν στον Λευκό Οίκο», υποστήριξε η Κάλντικοτ.
Κατά την ίδια, η απόφαση να χρησιμοποιηθεί αυτή η βόμβα αποτέλεσε έναν θρίαμβο των νεοσυντηρητικών, που πάντα τάσσονταν υπέρ της κλιμάκωσης και της χρήσης της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος χωρίς περιορισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Φαίνεται ότι οι νεοσυντηρητικοί έχουν πλέον πάρει το πάνω χέρι και αυτούς ακούει ο πρόεδρος», ανέφερε η ακτιβίστρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
