 |
|
|  Σάββατο 15/4
ΝΙΓΗΡΙΑ
Τρία χρόνια μετά, οι μητέρες των μαθητριών του Τσιμπόκ εξακολουθούν να κλαίνε...
Αμπούζα
Πολλές συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν χθες Παρασκευή στη Νιγηρία για να μην ξεχαστούν οι περίπου 200 μαθήτριες του Τσιμπόκ που απήχθησαν πριν τρία χρόνια από τη Μπόκο Χαράμ.
Στην Αμπούζα οι μητέρες των κοριτσιών ζήτησαν από τις αρχές να δράσουν για την απελευθέρωση των 195 νεαρών που εξακολουθούν να βρίσκονται στα χέρια των τζιχαντιστών.
Η συγκέντρωση αυτή, στην οποία συμμετείχαν χίλιοι άνθρωποι μεταξύ των οποίων και διπλωμάτες, μεταδόθηκε απευθείας από την κρατική τηλεόραση.
Η Έστερ Γιακούμπου, μητέρα της Νόρκας που απήχθη στις 14 Απριλίου 2014 από το Τσιμπόκ, είναι αισιόδοξη για το μέλλον της κόρης της. «Πέρυσι δεν βρέθηκε καμία. Όμως σήμερα 24 επέστρεψαν σε εμάς. Είναι μια πρόοδος και χάρη στη βοήθεια του Θεού οι άλλες θα επιβιώσουν και θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε μαζί τους», δήλωσε.
Τον Οκτώβριο του 2016, 21 κορίτσια αφέθηκαν ελεύθερα, κάποια από τα οποία απέκτησαν μωρά όσο καιρό κρατούνταν αιχμάλωτες, έπειτα από διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης της Νιγηρίας και της Μπόκο Χαράμ, με τη βοήθεια της Διεθνούς Επιτροπής Ερυθρού Σταυρού και της Ελβετίας.
Τρεις ακόμη εντοπίστηκαν κοντά στο δάσος Σαμπίσα, προπύργιο της οργάνωσης.
Για τη Ρεμπέκα Σάμουελ, μητέρα της Σάρας, αυτά τα τρία χρόνια ήταν ένας «εφιάλτης»: «Είναι εντελώς φρέσκο στο μυαλό μου, έχω την εντύπωση ότι έγινε χθες», λέει.
«Κλαίω κάθε μέρα, αλλά ελπίζω η κόρη μου να επιστρέψει κάποτε. Ξέρω ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να τις φέρει πίσω, όμως πιστεύω ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα», προσθέτει.
Μετά τις επικρίσεις για αδράνεια, ο πρόεδρος της Νιγηρίας Μουχαμάντου Μπουχάρι – μεταξύ των προεκλογικών υποσχέσεων του οποίου ήταν η καταπολέμηση της Μπόκο Χαράμ και η επιστροφή των κοριτσιών που έχουν απαχθεί—διαβεβαίωσε χθες ότι η κυβέρνηση είναι «αποφασισμένη να πετύχει την απελευθέρωσή τους καθώς και όσων έχουν στρατολογηθεί με τη βία».
«Η κυβέρνηση εργάζεται για την απελευθέρωση των μαθητριών του Τσιμπόκ και όλων των Νιγηριανών που έχουν απαχθεί από τους τρομοκράτες», δήλωσε ο Γκάρμπα Σέχου εκπρόσωπος της προεδρίας σε συνέντευξή του στο BBC. Υπογράμμισε μάλιστα ότι διεξάγονται διαπραγματεύσεις «με τη βοήθεια κάποιων χωρών».
«Bring back our girls» (φέρτε πίσω τα κορίτσια μας), το σύνθημα που φώναζε η διεθνής κοινότητα πριν τρία χρόνια φαίνεται να έχει ξεχαστεί, όπως και η σύγκρουση με τη Μπόκο Χαράμ.
Την παραμονή των Χριστουγέννων ο πρόεδρος Μπουχάρι είχε ανακοινώσει θριαμβευτικά «την τελική εξόντωση των τρομοκρατών της Μπόκο Χαράμ στον τελευταίο τους θύλακα», το Σαμπίσα, ένα δάσος περίπου 1.300 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Όμως η πρόσβαση στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, μια τεράστια περιοχή που συνορεύει με το Τσαντ, το Καμερόν και τον Νίγηρα, παραμένει εξαιρετική δύσκολη: ακόμη κι αν η Μπόκο Χαράμ δεν ελέγχει πλέον μεγάλες περιοχές, οι επιθέσεις και οι απαγωγές είναι καθημερινές.
«Η Μπόκο Χαράμ εξακολουθεί να απαγάγει γυναίκες, κορίτσια, αλλά και νεαρά αγόρια, τα οποία αναγκάζονται να υποστούν τα χειρότερα: βιάζονται, χτυπούνται και αναγκάζονται να εξαπολύσουν επιθέσεις αυτοκτονίας», καταγγέλλει ο Μακμίντ Καμάρα εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας για τη Νιγηρία.
«Δυστυχώς (…) η πλειονότητα των απαγωγών αυτών δεν αναφέρονται στον Τύπο. Πολλοί γονείς, πολλές οικογένειες έχουν εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να ξαναβρούν τους αγαπημένους τους», εξηγεί ο Καμάρα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
