 |
|
|  Kυριακή 16/4
ITAΛΙΑ
Πέθανε σε ηλικία 117 ετών η Έμμα Μοράνο, η γηραιότερη γυναίκα στον κόσμο
Agi
Η Ιταλίδα Έμμα Μοράνο, η τελευταία επιζήσασα του 19ου αιώνα και γηραιότερη γυναίκα στον κόσμο, πέθανε στην οικία της στη Βερμπάνια (βόρεια Ιταλία), σε ηλικία 117 ετών, μετέδωσαν ιταλικά ΜΜΕ.
Η Μοράνο γεννήθηκε την 29η Νοεμβρίου του 1899.
«Έζησε μια απίστευτη ζωή και εμείς θα την θυμόμαστε πάντα για τη δύναμή της να προχωρά προς τα εμπρός» δήλωσε ο δήμαρχος της Βερμπάνια, όπως μετέδωσε το πρακτορείο Agi.
Σύμφωνα με τη Gerontology Research Group (GRG), μια ομάδα Αμερικανών ερευνητών που επικεντρώνουν το έργο τους στα ηλικιωμένα πρόσωπα, η γηραιότερη γυναίκα του κόσμου είναι πλέον η Τζαμαϊκανή Βάιολετ Μπράουν, που γεννήθηκε την 10η Μαρτίου του 1900.
Όπως επισημαίνει το κέντρο ερευνών, η Έμμα Μοράνο, ήταν το τελευταίο πρόσωπο που ήταν γνωστό παγκοσμίως κι είχε γεννηθεί πριν από το 1900.
Η πρώτη της αγάπη σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατόπιν εκείνη χώρισε από τον σύζυγό της που την κακοποιούσε λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εργάστηκε έως την ηλικία των 75 ετών σε κλωστοϋφαντουργίες.
Η Έμμα Μοράνο υπήρξε μια πολύ ανεξάρτητη γυναίκα, έμεινε μόνη έως την ηλικία των 115 ετών, ακόμα κι αν δεν έβγαινε πλέον από το μικρό διαμέρισμά της για τουλάχιστον μια εικοσαετία. Από το 2015 παρέμεινε κλινήρης και είχε ανάγκη από μια βοηθό νοσοκόμα για όλο το 24ωρο.
Ακολουθώντας τη συμβουλή που της έδωσε ένας γιατρός όταν ήταν 20 ετών, έτρωγε για σχεδόν έναν αιώνα τρία αυγά την ημέρα, δύο ωμά κι ένα βρασμένο, λίγο κρέας και πολύ λίγα φρούτα ή λαχανικά.
Αυτή ακριβώς η δίαιτα που ακολούθησε, η οποία της χάρισε μακροζωϊα, συνάρπασε τον ιατρικό κι επιστημονικό κόσμο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
