 |
|
|  Δευτέρα 17/4
ΑΡΘΡΟ τού Henrik Müller
Κρίσιμος για το μέλλον της ΕΕ ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών
Der Spiegel
Η Γαλλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το ένα τρίτο της οικονομικής παραγωγής αναδιανέμεται για κοινωνικούς σκοπούς. Ουδεμία άλλη δυτική χώρα έχει μεγαλύτερο κράτος πρόνοιας. Μοιάζει με μια ευτυχισμένη χώρα; Η Γαλλία έχει ένα από τα υψηλότερα επίπεδα κατώτατων μισθών στον κόσμο και ένα από τα μικρότερα ποσοστά σε ότι αφορά τις ετήσιες ώρες εργασίας. Η εβδομάδα των 35 ωρών εξακολουθεί να ισχύει.
Όλα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα αν η Γαλλία ήταν αρκετά παραγωγική για να στηρίξει το επιπλέον κόστος - και εάν οι πολίτες ήταν ικανοποιημένοι με το σύστημά τους. Αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει.
Το 82 % των Γάλλων θεωρεί την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους κακή, όπως προκύπτει από την έρευνα του Ευρωβαρομέτρου.
Το 76% πιστεύει ότι η χώρα τους αναπτύσσεται σε λάθος κατεύθυνση. Το 90% βλέπει με δυσπιστία τα πολιτικά κόμματα , το 79% την κυβέρνηση, το 74 % του κοινοβούλιο και το 51 % το νομικό σύστημα.
Οι έρευνες δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται από μια τριτοκοσμική χώρα σε μια σοβαρή συστημική κρίση. Δεν είναι για την πατρίδα της δυτικής δημοκρατίας. Σαν να μην αφορούν ένα έθνος με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο και υψηλό πολιτισμό.
Το ποσοστό ανεργίας είναι όμως τρεις φορές υψηλότερο από τη Γερμανία. Η εισοδηματική ανισότητα είναι μεγαλύτερη από ό, τι στη Γερμανία. Όσον αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα αυτή σβήνει σταδιακά. Η οικονομική ανάπτυξη επικεντρώνεται στις λίγες μητροπολιτικές περιοχές. Η ευρύτερη περιοχή του Παρισιού παράγει περίπου το μισό της αύξησης του γαλλικού ΑΕΠ κατά την τελευταία δεκαετία, όπως έχει επισημάνει ο ΟΟΣΑ.
Παρά την αύξηση των φόρων, το δημόσιο χρέος είναι υψηλότερο από ό, τι στη Γερμανία σε σχέση με την οικονομική απόδοση.
ΠαρΆ όλα αυτά στην πραγματικότητα, η ζωή δεν είναι κακή στη Γαλλία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων δηλώνει ότι είναι προσωπικά ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.
Αυτά θα κριθούν την Κυριακή, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών με τη χώρα να βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής αλλά και την Ευρώπη να ανησυχεί καθώς είναι πιθανό η επιλογή της Γαλλίας να επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον της ΕΕ και της Ευρώπης.
Το γαλλικό κομματικό σύστημα βρίσκεται σε απορρύθμιση. Η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων φθίνει. Οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά δύσκολες .
Το “top 3” στις δημοσκοπήσεις είναι μια πολιτικός που εκφράζει τον δεξιό λαϊκισμό , ένας πρώην τραπεζίτης επενδύσεων και ένας πολιτικός της αριστεράς: η Μαρίν Λεπέν, ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Και οι τρεις κινούνται εκτός του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος.
Για να το θέσουμε απλά: Η Λεπέν και ο Μελανσόν θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα. Απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ στη σημερινή του μορφή έστω και από διαφορετική οπτική γωνία: η Λεπέν για εθνικιστικούς λόγους, καθώς βάζει πάνω απΆ όλα το γαλλικό έθνος αρνούμενη περιορισμούς από τις Βρυξέλλες, ενώ ο Μελανσόν για ιδεολογικούς λόγους, γιατί θέλει ακόμα περισσότερο κράτος πρόνοιας και αναδιανομή του πλούτου, κάτι όμως που θα καταστρέψει τους ευρωπαϊκούς κανόνες.
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι σε δημοσκόπηση της εφημερίδας «Le Figaro» μεταξύ των πολιτικών σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόροι λένε πώς θέλουν ο Μελανσόν να παίξει σημαντικό ρόλο: 47% - ουδείς άλλος πιάνει σήμερα τέτοια υψηλά ποσοστά.
Ακόμη πιο ανησυχητικό: Εάν η Λεπέν και ο Μελανσόν έρθουν στις δύο πρώτες θέσεις την Κυριακή στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 7 Μαΐου, οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν έναν εκ των δύο για πρόεδρο της χώρας. Η Προεδρία θα δοθεί είτε σε μια εθνικίστρια ή σε έναν κομμουνιστή- ως εκ τούτου, είναι πιθανό η Ευρώπη που ήδη παραπαίει, σε μια εβδομάδα να αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή κρίση.
Ο αριστερός φιλελεύθερος Εμανουέλ Μακρόν μέχρι σήμερα προηγείται στις δημοσκοπήσεις και φαίνεται ότι θα είναι στο δεύτερο γύρο. Προωθεί μια ανοικτή, ανταγωνιστική η Γαλλία σε μια ολοκληρωμένη Ευρώπη. Με αυτόν, μια επανεκκίνηση στην ΕΕ θα ήταν δυνατή. Αλλά αν μπορεί να κινητοποιήσει αρκετούς ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν είναι αβέβαιο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
