 |
|
|  Tρίτη 18/4
ΡΕΚΟΡ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑΣ
Γυναίκα 117 ετών από την Τζαμάικα ο γηραιότερος άνθρωπος εν ζωή-Ζει με τον... 97χρονο γιο της
Daily Mail
Τον τίτλο του γηραιότερου ανθρώπου στη Γη κατέχει πλέον η 117χρονη (!) Violet Mosse-Brown από τη Τζαμάικα, που κάποτε δούλευε σε φυτεία με ζαχαροκάλαμα. Η ίδια αποδίδει τη μακροζωία της στα καλά γονίδιά της και στη μελέτη της Βίβλου.
Η υπεραιωνόβια Violet Mosse-Brown γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου του 1900, είναι δηλαδή 117 ετών και 38 ημερών. Ζει ακόμα στο Duanvale της Τζαμάικας, στο ίδιο σπίτι που γεννήθηκε και το οποίο ανήκει στη οικογένειά της εδώ και δύο αιώνες.
«Κληρονόμησε» τον τίτλο του γηραιότερου ανθρώπου στον πλανήτη μετά τον θάνατο της Emma Morano στις 15 Απριλίου, σε ηλικία 117 ετών και 137 ημερών.
Τα «καλά» γονίδιά της πάντως φαίνεται πως τα κληροδότησε και στον 97χρονο γιο της Harold Fairweather, που ζει μαζί της. Σύμφωνα με τη Daily Mail, και οι γονείς της είχαν ζήσει μέχρι τα 96 τους χρόνια.
Η εγγονή της Leleith Palmer ανέφερε πως η γιαγιά της δούλεψε στις φυτείες των «αφεντικών» της αλλά και σαν οικιακή βοηθός στα σπίτια τους και τελικά κατάφερε να αγοράσει και να δουλέψει τη δική της φυτεία. Περπατούσε δύο ημέρες για να φτάσει από το Duanvale σε άλλη πόλη όπου μπορούσε να πουλήσει τα ζαχαροκάλαμά της- τα οποία μετέφερε πάνω σε γαϊδουράκι ή στο κεφάλι της!
Η Aunt V, όπως την αποκαλούν, είχε επίσης τον μόνο φούρνο στην πόλη ενώ δίδασκε μουσική και εργαζόταν ως μοδίστρα, χωρίς ποτέ να λείπει από την εκκλησία της περιοχής της.
Η Mosse-Brown ανακηρύχθηκε γηραιότερος άνθρωπος στον πλανήτη από το Gerontology Research Group, που καταγράφει τους ανθρώπους άνω των 110 ετών. Ωστόσο το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες σημειώνει πως ακόμα εξετάζει τα στοιχεία κι άλλων υποψηφίων για τον «τίτλο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
