 |
|
|  Παρασκευή 21/4
ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Ενας ολόκληρος θησαυρός βρέθηκε τυχαία μέσα σε πιάνο!
Λονδίνο
Ένας θησαυρός εκατοντάδων χρυσών και αργυρών νομισμάτων που χρονολογούνται στη βικτωριανή εποχή ανακαλύφθηκε από έναν χορδιστή κάτω από τα πλήκτρα ενός όρθιου πιάνου το οποίο δωρήθηκε πρόσφατα σε σχολείο, ενώ μυστήριο πλανάται όσον αφορά τους πρώτους του ιδιοκτήτες.
Σύμφωνα με το Βρετανικό Μουσείο, αρμόδιο να εκτιμήσει τον θησαυρό, η ανακάλυψη έγινε τον περασμένο Νοέμβριο, όταν ο Μάρτιν Ρίκχαουζ, 61 ετών, κλήθηκε να κουρδίσει ένα πιάνο ηλικίας 110 ετών που δόθηκε στο γυμνάσιο του Μπίσοπς Κασλ, στην κεντροδυτική Αγγλία.
Ο Ρίκχαουζ έβρισκε τα πλήκτρα κάπως βαριά και ψάχνοντας κάτω από το κλαβιέ ανακάλυψε περίπου 10 υφασμάτινα πακετάκια, ραμμένα επιμελώς, και ένα δερμάτινο πορτοφόλι που αποδείχτηκε ότι περιείχαν 900 χρυσά και αργυρά νομίσματα.
"Ανοίγοντάς τα, δεν περίμενα να βρω χρυσάφι, νόμιζα ότι ήταν απλά νομίσματα, αλλά όχι, ήταν κάτι σημαντικό!", έγραψε στο ιστολόγιο του Βρετανικού Μουσείου.
Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, η αξία της ανακάλυψης κυμαίνεται μεταξύ 300.000 και 500.000 στερλίνες (330.000 και 550.000 ευρώ).
Τα νομίσματα, που κόπηκαν μεταξύ 1847 και 1915, είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός αυτού του είδους που έχει ανακαλυφθεί στη χώρα, σύμφωνα με το μουσείο.
Τα νομίσματα πρέπει να φυλάχθηκαν μέσα στο πιάνο το νωρίτερο στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όπως δηλώνει ένα διαφημιστικό χαρτί της εταιρίας Shredded Wheat με τα οποία είχε τυλιχθεί το ένα πακέτο, ίσως σε αντίδραση στη Μεγάλη Ύφεση ή και στις εξελίξεις που οδήγησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. "Είναι σίγουρα οι οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής", ανέφερε ο Πίτερ Ρίβιλ, του Βρετανικού Μουσείου.
Όλες οι προσπάθειες για να βρεθούν οι αρχικοί ιδιοκτήτες του πιάνου απέβησαν άκαρπες. Ο θησαυρός ανήκει τώρα στο Στέμμα, το οποίο θα ανταμείψει τον σημερινό ιδιοκτήτη και αυτόν που ανακάλυψε τον θησαυρό, αφού τον εκτιμήσει.
Οσο για τους γενναιόδωρους δωρητές του πιάνου, ένα ζευγάρι που είχε αγοράσει το μουσικό όργανο το 1983 για τα παιδιά του, δεν θα πάρουν δεκάρα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
