|
| Tρίτη 25/4
Ο Τραμπ εκνευρισε τούς Τούρκους...
... γιατί κατήγγειλε «μια από τις χειρότερες μαζικές ωμότητες του 20ού αιώνα» ,αναφερόμενος στη γενοκτονία των Αρμενίων
Ουάσινγκτον
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσε την οργή της Τουρκίας χθες Δευτέρα χαρακτηρίζοντας τη σφαγή των Αρμενίων το 1925 «μια από τις χειρότερες μαζικές ωμότητες του 20ου αιώνα», αποφεύγοντας όμως να χρησιμοποιήσει τον όρο «γενοκτονία».
Με την ευκαιρία της 24ης Απριλίου, επετείου της γενοκτονίας των Αρμενίων, ο Τραμπ «ενώθηκε με την αρμένικη κοινότητα των ΗΠΑ και όλου του κόσμου στο πένθος για την απώλεια ζωών αθώων και για τα δεινά που υπέστησαν τόσοι πολλοί» άνθρωποι.
«Σήμερα θυμόμαστε και τιμάμε τη μνήμη αυτών που υπέφεραν στη διάρκεια (…) μιας από τις χειρότερες μαζικές ωμότητες του 20ου αιώνα», πρόσθεσε στην ανακοίνωσή του ο Αμερικανός πρόεδρος. «Πρέπει να θυμόμαστε τις ωμότητες ώστε να αποφεύγουμε να επαναληφθούν».
«Από το 1915 ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιοι απελάθηκαν, σφαγιάστηκαν και περπάτησαν μέχρι να πεθάνουν στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», σημείωσε ο Τραμπ.
Οι Αρμένιοι εκτιμούν ότι ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι δολοφονήθηκαν συστηματικά την περίοδο εκείνη και πολλοί ιστορικοί καθώς και περισσότερες από 20 χώρες αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Από την πλευρά της η Τουρκία επισημαίνει ότι οι θάνατοι αυτοί οφείλονταν στον εμφύλιο πόλεμο και τον λιμό, από τον οποίο έχασαν τη ζωή τους 300.000 με 500.000 Αρμένιοι και άλλοι τόσοι Τούρκοι.
Η αναγνώριση της «επώδυνης Ιστορίας», εκτίμησε ο Τραμπ είναι «ένα κρίσιμης σημασίας βήμα για την ανοικοδόμηση ενός πιο δίκαιου και ανεκτικού μέλλοντος».
Η Άγκυρα επέκρινε «την παραπληροφόρηση» και «τους κακούς ορισμούς» του Αμερικανού προέδρου. «Αναμένουμε από την αμερικανική κυβέρνηση να μην επικυρώνει μια προκατειλημμένη εκδοχή της Ιστορίας» και «να λαμβάνει υπόψη της τα δεινά που υπέστησαν όλες οι πλευρές», ανακοίνωσε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|