 |
|
|  Tρίτη 254
Κινηματογράφος
Ένας Χρυσός Φοίνικας γεμάτος διαμάντια για το 70ο Φεστιβάλ των Καννών
Παρίσι
Για πρώτη φορά, ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών 2017 με τον οποίο θα βραβευτεί στις 28 Μαΐου η καλύτερη ταινία που μετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό σκέλος, θα είναι γεμάτος από διαμάντια προκειμένου να εορταστούν τα 70 χρόνια του κινηματογραφικού φεστιβάλ, ανακοίνωσε σήμερα ο ελβετικός οίκος κοσμημάτων Chopard.
Τα 118 γραμμάρια από ατόφιο χρυσάφι του κατ΄εξαίρεση αυτού Φοίνικα θα είναι διακοσμημένα με 167 διαμάντια βάρους 0,694 καρατίων, "σαν γαλαξιακή σκόνη στο φύλλωμα και τον κορμό", διευκρίνισε ο επίσημος χορηγός του φεστιβάλ.
Από το 2014, ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών, σύμβολο του φεστιβάλ και του πιο πολύτιμου κινηματογραφικού βραβείου παγκοσμίως, επωφελείται από τη διεθνή φίρμα "Fairmined" που εξορύσσει χρυσό από την ορεινή περιοχή των Άνδεων με σεβασμό στο περιβάλλον.
Τα διαμάντια του Φοίνικα της 70ης επετείου προέρχονται από προμηθευτή πιστοποιημένο από το Responsible Jewellery Council, τον μεγαλύτερο διεθνή οργανισμό στην καθιέρωση ηθικών προδιαγραφών.
Το σημερινό βραβείο σχεδιάστηκε το 1998 από την Καρολίν Σόιφελε, την συμπρόεδρο του οίκου Chopard, ο οποίος προμηθεύει κάθε χρόνο το βραβείο αξίας 20.000 και πλέον ευρώ, σε αντάλλαγμα για την επίσημη συνεργασία.
Ελαφρώς καμπύλος ο κορμός του φοίνικα, διακοσμείται με 19 φύλλα σκαλισμένα στο χέρι και η βάση του έχει σχήμα καρδιάς. Ο φοίνικας από χρυσό 18 καρατίων βρίσκεται πάνω σε ορεία κρύσταλλο βάρους ενός κιλού που είναι κομμένη σε σχήμα διαμαντιού και είναι πάντα μοναδική, καθώς η φύση δεν δίνει ποτέ δύο όμοιους κρυστάλλους.
Για να φιλοτεχνηθεί το βραβείο, πρέπει αρχικά να κατασκευαστεί ένα δερμάτινο καλούπι, να διοχετευτεί ο χρυσός στο εκμαγείο, να ακολουθήσει το γυάλισμα... επτά χρυσοχόοι εργάζονται συνολικά 40 ώρες.
Ο Φοίνικας γιόρτασε τα 60 χρόνια του το 2015 αλλά έχει δοθεί 56 φορές από την πρώτη φορά που διοργανώθηκε ο θεσμός, συμπεριλαμβανομένων πέντε ετών που το βραβείο μοιράστηκε σε δύο νικητές. Στο παρελθόν, ένα δίπλωμα το οποίο συνοδευόταν από ένα έργο σύγχρονου καλλιτέχνη, αντάμειβε το καλύτερο βραβείο του φεστιβάλ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
