Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Kυριακή 7/5

ΕΛΛΑΔΑ

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τις γυναίκες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας έκανε στον Πυξό της Μικρής Πρέσπας ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας



ΚΟΖΑΝΗ.-Σπύρος Κουταβάς

Τα αποκαλυπτήρια μνημείου που είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που συμμετείχαν στις τάξεις του ΔΣΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, πραγματοποίησε σήμερα στην τοποθεσία Πυξός Πρέσπας ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Το Μάρτιο του 1949 λίγο πριν ηττηθεί ο Δημοκρατικός Στρατός στο Βίτσι πραγματοποιήθηκε στο χωριό Πυξός η πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών (ΠΔΕΓ). Σύμφωνα με την Ελένη Μπέλλου μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που ήταν η κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης «325 γυναίκες, μαχήτριες του ΔΣΕ, γυναίκες από τις ελεύθερες περιοχές και την υπόλοιπη Ελλάδα, ξεπερνώντας τρομακτικές δυσκολίες της εποχής κατάφεραν μετά από πολυήμερη πεζοπορία να φτάσουν στο ακριτικό χωριό και έλαβαν μέρος στη συνδιάσκεψη που έγινε από 1 έως 8 Μαρτίου». Η Ελένη Μπέλλου σημείωσε ότι προηγήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών (ΠΔΕΓ) στις 25 Οκτώβρη 1948 στο χωριό Καλλιθέα της Πρέσπας και ότι η αθρόα συμμετοχή των γυναικών στη συνέχεια, στις εργασίες της συνδιάσκεψης αποτέλεσε τομή για τον ρόλο της γυναίκας στα γεγονότα της εποχής. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την Ελένη Μπέλλου οι γυναίκες αποτελούσαν το ¼ της δύναμης του ΔΣΕ, συμμετείχαν ισότιμα στα τάγματα στην πρώτη γραμμή του μετώπου ενώ κάλυπταν και ανάγκες της επιμελητείας στα μετόπισθεν. «Εμπνεόμαστε από αυτές τις γυναίκες και δίνουμε την υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα που μας κληροδότησαν» κατέληξε η Ελένη Μπέλλου. Το μνημείο είναι γλυπτό δημιούργημα του εικαστικού Σταύρου Βλάχου, είναι από μαύρο γρανίτη και σμάλτο και φέρει σκαλισμένες γυναικείες μορφές. Όπως αναφέρει ο γλύπτης είναι αφιερωμένο στις γυναίκες του ΔΣΕ όπου μέσα από την μορφή τους «επιχειρείται να αναδειχθεί το μεγαλείο του αγώνα του ΔΣΕ» Το χωριό Πυξός στις αρχές του 1940 αριθμούσε περί τους τετρακόσιους κατοίκους, στη συνέχεια βρέθηκε στο επίκεντρο και τη δίνη των γεγονότων του εμφυλίου πολέμου με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι του να διασκορπιστούν ως πρόσφυγες στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και άλλοι στο εσωτερικό της χώρας. Το χωριό εγκαταλείφθηκε και στη συνέχεια κάηκε από άγνωστη αιτία. Ο Πυξος ήταν ένα πετρόκτιστο παραδοσιακό χωριό της Πρέσπας από το οποίο όμως, σήμερα δε σώζεται απολύτως τίποτα εκτός από την εκκλησία.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία