 |
|
|  Πέμπτη 11/5
ΙΣΠΑΝΙΑ
Οι βουλευτές ζητούν τα λείψανα του Φράνκο να φύγουν από το μαυσωλείο όπου ενταφιάστηκε ο δικτάτορας
Μαδρίτη
Οι ισπανοί βουλευτές ζήτησαν σήμερα από τη συντηρητική κυβέρνηση να εκταφεί το λείψανο του Φράνκο από το τεράστιο αμφιλεγόμενο μαυσωλείο, στο οποίο είναι θαμμένος εδώ και 41 χρόνια ο δικτάτορας, σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από τη Μαδρίτη.
Ένα κείμενο με το οποίο ζητείται η εκταφή, σε εφαρμογή ενός νόμου που έχει στόχο να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων της δικτατορίας, υιοθετήθηκε με 198 ψήφους υπέρ και μία ψήφο κατά. Οι βουλευτές του κυβερνώντος δεξιού Λαϊκού Κόμματος (PP) απείχαν.
Οι βουλευτές ζητούν από τη συντηρητική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να εφαρμόσει τον «νόμο περί ιστορικής μνήμης» του 2007 και να προχωρήσει «στην εκταφή των λειψάνων του Φρανθίσκο Φράνκο και στην απομάκρυνσή τους από τη Βάγιε ντε λος Καΐδος (κοιλάδα των πεσόντων)», κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά.
Την έμπνευση γι' αυτό το γιγάντιο μνημείο είχε ο Φράνκο για να τιμήσει τους «ήρωες και μάρτυρες της σταυροφορίας» που ο δικτάτορας έλεγε πως πραγματοποίησε για να κερδίσει τον εμφύλιο πόλεμο (1936-1939).
Το κτίριο, στο οποίο δεσπόζει ένας τεράστιος σταυρός, οικοδομήθηκε κυρίως από την καταναγκαστική εργασία χιλιάδων φυλακισμένων της ηττημένης παράταξης των δημοκρατικών.
Ο Φράνκο πέθανε από ασθένεια έπειτα από 36 χρόνια δικτατορίας και ενταφιάσθηκε εκεί το 1975.
Στη δεκαετία του 1950, το καθεστώς του είχε μεταφέρει εκεί αυθαιρέτως τα λείψανα άνω των 33.000 νεκρών του εμφυλίου πολέμου, και από τα δύο στρατόπεδα. Και ακόμη και σήμερα, οι απόγονοι των δημοκρατικών ζητούν οι συγγενείς τους να μην συνεχίσουν να αναπαύονται δίπλα στον Φράνκο.
Το κείμενο κατατέθηκε στο κοινοβούλιο από το Σοσιαλιστικό κόμμα. Ζητείται σ' αυτό «να δοθεί ένα νέο νόημα» στο μαυσωλείο ώστε να «μην είναι πια τόπος φρανκικής και εθνικο-καθολικής μνήμης», αλλά ένας τόπος που να ευνοεί τη συμφιλίωση.
Όλο και περισσότερες προσωπικότητες ζητούν το μέτρο αυτό, όπως ο συγγραφέας Μανουέλ Βιθέντ, ο οποίος πρόσφατα έγραψε στην εφημερίδα El Pais: «Η μετάβαση (από τη δικτατορία στη δημοκρατία) δεν θα ολοκληρωθεί παρά μόνο όταν ο Φράνκο φύγει από τη Βάγιε ντε λος Καΐδος και αυτό είναι κάτι που οφείλει να το κάνει η δεξιά».
Η κυβέρνηση δεν είναι ωστόσο υποχρεωμένη να αποδεχθεί το αίτημα των βουλευτών.
Οι βουλευτές θέλουν επίσης το λείψανο του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα --ιδρυτή το 1933 του φασιστικού σχηματισμού της Φάλαγγας-- να μεταφερθούν από τη βασιλική σε ένα άλλο, πιο διακριτικό μέρος του χώρου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
