 |
|
|  Παρασκευή 12/5
ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΕΝΕΝΤΙ...
Στο "σφυρί" το ρολόι χειρός της Τζάκι Κένεντι κι ένας πίνακάς της- Η τιμή τους αναμένεται να φθάσει τα 120.000 δολάρια
Christie's
To ρολόι Καρτιέ της Τζάκι Κένεντι και ένας πίνακας που ζωγράφισε το 1963 για να προσφέρει ως δώρο βγαίνουν στο σφυρί, σε μια δημοπρασία στη Νέα Υόρκη τον επόμενο μήνα και η τιμή τους θα μπορούσε να ανέλθει έως 120.000 δολάρια, έγινε γνωστό από τον οίκο Christie's.
Το ρολόι χειρός, που έχει χαραγμένη αφιέρωση στο πίσω μέρος του, προσφέρθηκε στην εκείνη την εποχή Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ από τον γαμπρό της Στανίσλαφ «Στας» Ράτζιι, ενώ εκείνη φωτογραφήθηκε πολλές φορές να το φοράει, επισημαίνει σε μια ανακοίνωση ο οίκος Κρίστις.
Το ρολόι θα δημοπρατηθεί την 21η Ιουνίου μαζί με έναν πίνακα που ζωγράφισε η Κένεντι σε ανάμνηση μιας εκδρομής με πεζοπορία στο Παλμ Μπιτς το 1963 στην οποία ο Ράτζιι και άλλοι φίλοι των Κένεντι συμμετείχαν για να προωθήσουν το υγιεινό τρόπο ζωής.
Ο οίκος Κρίστις περιέγραψε το ρολόι και τον πίνακα που το συνοδεύει, που μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστός στο ευρύ κοινό, ως «δύο από τα σημαντικότερα ιστορικά αντικείμενα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια από την χρυσή εποχή της προεδρίας Κένεντι».
«Μαζί με τον πίνακα της Τζάκι, αυτά τα δύο αντικείμενα αποτυπώνουν το πνεύμα μιας άλλης εποχής, μιας εποχής όπου η φιλία και η αισιοδοξία εκείνης της γενιάς έμοιαζαν να κάνουν τα πάντα να φαίνονται δυνατά» δήλωσε ο Τζον Ρίρντον, διεθνής επικεφαλής του τμήματος ρολογιών του Christie's.
Ο οίκος επισήμανε ότι ο νυν ιδιοκτήτης του ρολογιού επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος αλλά θα δωρίσει μέρος των κερδών της δημοπρασίας στο National Endowment for the Arts.
Τα περισσότερα από τα προσωπικά αντικείμενα της Τζάκι Κένεντι δημοπρατήθηκαν το 1996 μετά τον θάνατό της το 1994, σε ηλικία 64 ετών.
Στη δημοπρασία του 1996 στο Sotheby's στη Νέα Υόρκη συγκεντρώθηκε το ποσό των 34 εκατομμυρίων δολαρίων, ένα ποσό επταπλάσιο των αναμενόμενων κερδών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
