 |
|
|  Κυριακή 21/5
ΚΑΤΟΧΗ-ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Δύο οικογένειες Ελλήνων τιμήθηκαν από την Ισραηλινή πρέσβειρα για τη διάσωση εβραίων στη διάρκεια της Κατοχής
ΑΘΗΝΑ.-
Μνήμες ναζιστικών θηριωδιών, αλλά και μεγαλείου ψυχής, ζωντάνεψαν στην οικία της πρέσβη του Ισραήλ, Ιρίτ Μπέν-'Αμπα, κατά την οποία απένειμε τον τίτλο των "Δικαίων των Εθνών" σε δύο οικογένειες Ελλήνων που διέσωσαν Εβραίους συμπατριώτες τους, κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
Η ισραηλινή πρέσβης σε μια συναισθηματικά φορτισμένη τελετή, βράβευσε τους Ιωάννη & Κατίνα Περράκη και τη Δήμητρα Δημοπούλου για την διάσωση του Μωυσή Μπαττίνου και της Εσθήρ Μπαττίνου Μαλλάχ, παιδιών της οικογένειας του Σολομώντα και Ρεβέκκας Μπαττίνου από τον Πειραιά, κατά την περίοδο της Κατοχής.
Το θάρρος των «Δικαίων» πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους, τόνισε στον χαιρετισμό της η κ. Μπεν-Αμπα.
Ο Μωυσής Μπαττίνος και μέλη της οικογένειάς του έφτασαν στην Ελλάδα από την Αμερική, όπου διαμένουν, για να παραστούν στην εκδήλωση.
Στην τελετή παραβρέθηκαν επίσης οι Χρήστος και Μαρία Λατανιώτη, ο εγγονός και η δισέγγονη των Ιωάννη & Κατίνα Περράκη, ο οποίοι παρέλαβαν το βραβείο εκ μέρους των εκλιπόντων συγγενών τους, ο υφυπουργός Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ, ο ΓΓ του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας & Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, ο βουλευτής και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Φιλίας Ελλάδας-Ισραήλ Δημήτρης Σεβαστάκης, ο Γερμανός Πρέσβης, Δρ. Πέτερ Σουφ, ο εκπρόσωπος του Ιδρύματος Ραούλ Γουάλεμπεργκ Μορίς Καράσσο, ο Ραββίνος Αθηνών Γκάμπριελ Νεγκρίν, εκπρόσωποι της Ελληνικής Εκκλησίας, του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδας, της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, της Εβραϊκής Νεολαίας και παιδιά του Εβραϊκού Σχολείου της Αθήνας.
Σε φορτισμένο κλίμα, ο Μωυσής Μπαττίνος περιέγραψε την ιστορία του, αναφέροντας ότι το 1944 , που ήταν 10 χρονών παιδί, βρισκόταν στον Πειραιά, όπου είχε πάει να πουλήσει τσιγάρα στο Λιμάνι, γλυτώνοντας έτσι εκ θαύματος από τους Ναζί, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν εισβάλει στο σπίτι του για να συλλάβουν τον πατέρα του και μέλη της οικογένειάς του. Αναζήτησε στέγη στην οικογένεια Χριστιανών φίλων, του Ιωάννη και της Κατίνας Περράκη, οι οποίοι τον φρόντισαν και τον αντιμετώπισαν ως μέλος της δικής του οικογένειας. Η μητέρα του Ρεβέκκα και ο πατέρας του, Σολομών, χάθηκαν στο Αούσβιτς. Η μία αδερφή του, η Εσθήρ, διασώθηκε από την οικογένεια Δημοπούλου. Η άλλη αδερφή του, η Ρίτα, επέζησε από το Αούσβιτς. Η τρίτη αδερφή του, η Καίτη, κρύφτηκε και επέστρεψε σπίτι της. Και η τελευταία αδερφή του, η Στάμω, εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση, συνελήφθη από τους Γερμανούς και επέζησε αφού εστάλη σε κέντρο κρατουμένων στη Γερμανία.
Ο εγγονός και η δισέγγονη των Ιωάννη και Κατερίνα Περράκη, Ιωάννης και Μαρία Λατανιώτη αναφέρθηκαν στους στενούς δεσμούς φιλίας μεταξύ της οικογένειας τους, ακόμα και σήμερα με τον εβραϊκό λαό. Η Μαρία Λατανιώτη επεσήμανε ότι η βράβευση είναι σημαντική για να μην ξεχαστούν ποτέ τα γεγονότα και η τραγωδία που υπέστη ο Εβραϊκός λαός.
Σημειώνεται ότι το Γιάντ Βασέμ, είναι το ίδρυμα και μουσείο που δημιουργήθηκε από το Κράτος του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ για την διαιώνιση της μνήμης των έξι εκατομμυρίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Ο τίτλος των "Δίκαιων των Εθνών" του ιδρύματος απονέμεται σε άτομα τα οποία με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν διωκόμενους Εβραίους κατά την διάρκεια του Ολοκαυτώματος, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να δοθεί αυτή η διάκριση ύψιστου κύρους, απαιτείται διεξοδική έρευνα από το Γιάντ Βασέμ και έγκριση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ.
Περισσότεροι από 300 Έλληνες «Δίκαιοι» έχουν τιμηθεί έως σήμερα. Μεταξύ αυτών, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Δαμασκηνός, ο πρώην δήμαρχος Ζακύνθου Λουκάς Καρρέρ, οι Μακαριστοί μητροπολίτες Ζακύνθου και Δημητριάδος, Χρυσόστομος και Ιωακείμ, ο αείμνηστος αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας 'Αγγελος Έβερτ η ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης Λέλα Καραγιάννη, καθώς και πολλοί άλλοι αφανείς ήρωες του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
