 |
|
|  Δευτέρα 22/5
Life
Μπιφτέκι και κέτσαπ για τον σπιτόγατο πρόεδρο που ταξιδεύει για δουλειές
Πηγή: BBC
Ο Ντόναλντ Τραμπ αναχώρησε το Σάββατο από την Ουάσινγκτον για το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό ως πρόεδρος των ΗΠΑ, μια περιοδεία εννέα ημερών σε τέσσερις χώρες, με πέντε σταθμούς, γεμάτους παγίδες για έναν πρόεδρο εξαρτώμενο από τις ανέσεις του σπιτιού του. Ένα φιλόδοξο ταξίδι στη Σαουδική Αραβία, στο Ισραήλ, στο Βέλγιο, στην Ιταλία και το Βατικανό με δύο συνόδους κορυφής στο τελευταίο μέρος της περιοδείας του.
Ως υποψήφιος, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε πει στους δημοσιογράφους ότι δεν προτίθετο να ταξιδεύει στο εξωτερικό, πόσο μάλλον που η Αμερική χρειάζεται την αμέριστη προσοχή του, κι απ' ό,τι φαίνεται ο 45ος πρόεδρος είναι ένας σπιτόγατος.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Τραμπ επέστρεφε στο λαμπερό διαμέρισμά του στο Μανχάταν, έπειτα σχεδόν από κάθε προεκλογική συγκέντρωση, με ελικόπτερο ή το ιδιωτικό του τζετ και συνεργάτες του πρώην επιχειρηματία τονίζουν ότι ο Τραμπ ήταν πάντα απρόθυμος να μένει οπουδήποτε αλλού εκτός από μια κατοικία της ιδιοκτησίας του. Λέγεται ότι ο πρόεδρος δεν θέλει να είναι τη νύχτα μακριά από το κρεβάτι του.
"Ο Τραμπ είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να είναι στον καναπέ με ένα καλό τσίζμπεργκερ", είπε ο Ρότζερ Στόουν, παλιός του φίλος και πρώην σύμβουλος στο Reuters κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. "Θέλει να είναι στο κρεβάτι του ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι φθάνει στα αεροδρόμια της Νέας Υόρκης μετά τα μεσάνυχτα".
Ωστόσο η απόσταση από το Βατικανό στον Λευκό Οίκο είναι μεγάλη. Καθώς λοιπόν είναι αδύνατο ο Τραμπ να επιστρέψει στις ΗΠΑ, το προσωπικό του προέδρου κατάρτισε σχέδια για να φέρει τις ΗΠΑ στον Τραμπ. Στη Σαουδική Αραβία για παράδειγμα, ο πρόεδρος απόλαυσε το αγαπημένο του μενού --μπιφτέκι με κέτσαπ-- μαζί με τα τοπικά πιάτα που ετοίμασαν γι αυτόν οι οικοδεσπότες του, σύμφωνα με το AP.
"Το ταξίδι αυτό απαιτεί τεράστια δουλειά. Σε αυτό υπάρχουν τόσες πολλές συναντήσεις, συζητήσεις, προκλήσεις", δήλωσε ο Ντάνιελ Μπέντζαμιν, που έχει ταξιδέψει πολύ με το Air Force One ως λογογράφος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής του Μπιλ Κλίντον.
"Το πρώτο πράγμα είναι απλά ο ρυθμός. Αν δείτε πως ο Τραμπ περνά τις ημέρες του στον Λευκό Οίκο... το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου παρακολουθεί τηλεόραση και τίποτε περισσότερο. Αλλά αυτά τα ταξίδια είναι δύσκολα, θα συναντά έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων και αυτό απαιτεί τεράστια ενέργεια και συγκέντρωση, που δεν είναι το δυνατό του σημείο".
Το να ξεφύγει από το πρωτόκολλο μπορεί να προκαλέσει παρεξηγήσεις.
"Σίγουρα ο πρόεδρος θέλει το ταξίδι να στεφθεί από επιτυχία και η άποψή μου είναι ότι θα στεφθεί. Υπάρχει όμως πραγματικός κίνδυνος να κουραστεί στο τέλος του ταξιδιού", δήλωσε ο Στίβεν Χάρντλι, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας που ταξίδεψε πολλές φορές με τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
