 |
|
|  Tρίτη 23/5
Life
Φήμες οτι υπάρχει πρόβλημα στις σχέσεις τού ζευγους Τραμπ-H Μελάνια απέφυγε να πιάσει το χέρι τού Ντόναλντ κατά την άφιξή τους στο Ισραήλ
Ιερουσαλήμ
Εντύπωση προκάλεσε η κίνηση της Πρώτης Κυρίας της Αμερικής που αρνήθηκε να πιάσει το χέρι του Ντόναλντ Τραμπ κατά την άφιξή τους στο Ισραήλ.
Λίγο μετά την άφιξη του Air Force One στο αεροδρόμιο, ο Ντόναλντ Τραμπ και η Μελάνια περπατάνε στο κόκκινο χαλί, και ο Αμερικανός Πρόεδρος τείνει το αριστερό χέρι του επιζητώντας να πιάσει το χέρι της Μελάνια κι εκείνη με μία κοφτή κίνηση του χεριού της αρνείται να τον κρατήσει από το χέρι.
Η κίνηση αυτή φούντωσε τις φήμες για κακές σχέσεις του προεδρικού ζευγαριού, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που η Μελάνια αντιδράει περίεργα δημοσίως στα «αγγίγματα» του συζύγου της, θέλοντας να τον επαναφέρει στην τάξη και να του θυμίσει τον θεσμικό του ρόλο.
Τον περασμένο Φεβρουάριο κι ενώ η Μελάνια μιλούσε για πρώτη φορά ως Πρώτη Κυρία σε πολιτική συγκέντρωση στην Φλόριντα, όταν ο Τραμπ πέρασε από πίσω της και την ακούμπησε στο χέρι εκείνη τινάχτηκε λες και κάποιος άγνωστος την είχε αγγίξει. Αλλά και την ημέρα της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ όλοι θυμούνται την «περίεργη» στάση της Μελάνια κάθε φορά που πίστευε ότι δεν είναι επάνω της οι κάμερες.
Αποκορύφωμα την κάπως «επικριτικής» συμπεριφοράς στις διαχύσεις του Προέδρου Τραμπ από την πλευρά της συζύγου του ήταν το Πάσχα όταν το προεδρικό ζεύγος από το μπαλκόνι του Λευκού Οίκου απηύθυνε ευχές προς τους Αμερικανούς.
Έτσι λίγο πριν ακουστεί δυνατά ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, με τη σύζυγό του Μελάνια και τον γιο τους, Μπάρον, κάθισαν προσοχή.
Μάλιστα, η Πρώτη Κυρία και ο γιος της έβαλαν το δεξί τους χέρι στην καρδιά, ως είθισται. Ο Ντόναλντ, όμως, μάλλον ξεχάστηκε και, με το χαμόγελο στα χείλη, κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Τότε, η Μελάνια, σχεδόν με απόγνωση, τον σκούντηξε για να του θυμίσει πόσο απρεπής ήταν η συμπεριφορά του και ότι πρέπει να φέρει το χέρι του στην καρδιά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
