Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Παρασκευή 26/5

ΗΠΑ

Εκτελέστηκε χθες στην Αλαμπάμπα, 34 χρόνια μετά την καταδίκη του, ο 75χρονος "Χουντίνι των θανατοποινιτών"



Αλαμπάμπα

Καταδικασμένος στην εσχάτη των ποινών, ο Τόμι Άρθουρ είχε ραντεβού με τον θάνατο για έβδομη φορά χθες Πέμπτη και αυτή ήταν η τελευταία: ο 75χρονος εκτελέστηκε στη φυλακή που κρατούνταν στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ. «Οι μακροχρόνιες προσπάθειες του Τόμας Άρθουρ να ξεφύγει από δικαιοσύνη επιτέλους τερματίστηκαν», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο γενικός εισαγγελέας Στιβ Μάρσαλ. Η θανάσιμη ένεση έγινε στον θανατοποινίτη λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, αφού είχε καταφέρει να καθυστερήσει την εκτέλεσή του επτά φορές. Ο Άρθουρ είχε λάβει το παρωνύμιο «Χουντίνι των θανατοποινιτών», καθώς είχε καταφέρει μέχρι τώρα να γλιτώσει την εκτέλεση. Η δικαστική του οδύσσεια κράτησε περισσότερες από τρεις δεκαετίες και ολοκληρώθηκε την Πέμπτη το βράδυ μετά την τελευταία του μάχη στο Ανώτατο Δικαστήριο. «Ο Τόμας Άρθουρ είναι ειδικός στις διαφυγές. Εκμεταλλεύθηκε ό,τι ήταν δυνατό για να χειραγωγήσει τα δικαστήρια εδώ και περισσότερα από 34 χρόνια:», κατήγγειλε η Τζανέτ Γκράντμαν διευθύντρια της ένωσης υπεράσπισης των θυμάτων εγκλημάτων Victims of Crime and Leniency (VOCAL). O 75χρονος δεν αρνούνταν ότι είχε δολοφονήσει την κουνιάδα του το 1977, ένας φόνος που έγινε εξ αμελείας, όπως δήλωνε ο ίδιος καθώς ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ. Όμως δεν είχε καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών για αυτό το έγκλημα. Πέντε χρόνια αργότερα, αφού είχε αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους, ο Άρθουρ κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και σκότωσε έναν άνδρα, τον Τρόι Γουίκερ, με τη σύζυγο του οποίου διατηρούσε σχέση. Βάσει του κατηγορητηρίου η γυναίκα είχε υποσχεθεί στον Άρθουρ να του δώσει 10.000 δολάρια για να σκοτώσει τον σύζυγό της. Για το έγκλημα αυτό, για το οποίο δήλωνε αθώος, καταδικάστηκε το 1983 στη θανατική ποινή. Πέρασε 34 χρόνια στην πτέρυγα των μελλοθάνατων στη διάρκεια των οποίων, σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα της Αλαμπάμα, «έκανε δικαστικές προσφυγές συστηματικά σε όλες τις Πολιτείες και τα ομοσπονδιακά δικαστήρια που μπορούσε». Ημερομηνία για την εκτέλεσή του Άρθουρ ορίστηκε για πρώτη φορά το 2007, στη συνέχεια ακόμη μία φορά την ίδια χρονιά, και μετά το 2008, το 2012, το 2015 και το 2016. Για τους υπέρμαχους της κατάργησης της θανατικής ποινής, η υπόθεση του Άρθουρ είναι χαρακτηριστική του παραλογισμού της εσχάτης των ποινών: υποτίθεται ότι προσφέρει παρηγοριά στους συγγενείς των θυμάτων, όμως ουσιαστικά κάνει ακριβώς το αντίθετο όταν εκείνοι χρειάζεται να περιμένουν περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Υποτίθεται ότι έχει αποτρεπτικό στόχο, όμως δίνει την εντύπωση ότι εφαρμόζεται αυθαίρετα.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία