 |
|
|  Πέμπτη 1/6
Τεχνολογία και Υγεία
Δημιουργήθηκε το πρώτο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που κάνει διάγνωση του πόνου σε ζώα
Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ.-
Ερευνητές στη Βρετανία δημιούργησαν το πρώτο σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που είναι ικανό να ανιχνεύσει το επίπεδο του πόνου σε πρόβατα.
Το σύστημα, το οποίο μπορεί επίσης να εφαρμοσθεί σε άλογα, λαγούς, τρωκτικά κ.α., θα βοηθήσει μελλοντικά τους κτηνίατρους στην έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία κοινών παθήσεων σε διάφορα ζώα.
Το σύστημα «διαβάζει» τις εκφράσεις στο πρόσωπο των ζώων, αναγνωρίζοντας κατά πόσο αντανακλούν πόνο και μάλιστα εκτιμά πόσο σοβαρός είναι ο πόνος. Το νέο σύστημα βασίζεται σε προηγούμενα «έξυπνα» συστήματα, που επιτρέπουν στους υπολογιστές να αναγνωρίζουν τα αισθήματα στα ανθρώπινα πρόσωπα.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, με επικεφαλής τον καθηγητή Πίτερ Ρόμπινσον, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε διεθνές συνέδριο για τις τεχνολογίες αυτόματης αναγνώρισης προσώπου και χειρονομιών στην Ουάσιγκτον.
Το 2016 ερευνητές του Κέιμπριτζ είχαν αναπτύξει ένα εργαλείο, την «Κλίμακα έκφρασης πόνου στο πρόσωπο των προβάτων» (Sheep Pain Facial Expression Scale-SPFES), όμως η εκπαίδευση των ανθρώπων στη ακριβή χρήση του αποδείχθηκε δύσκολο έργο.
Γι' αυτό, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν την εν λόγω κλίμακα ως βάση για την εκπαίδευση ενός υπολογιστικού συστήματος τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο χρησιμοποιεί τεχνικές μηχανικής μάθησης για να εκτιμήσει με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα από τους ανθρώπους τον πόνο στα πρόβατα.
Όταν ένα πρόβατο πονάει, πέντε είναι οι βασικές ενδείξεις στο πρόσωπό του: τα μάτια του στενεύουν, τα μάγουλα του τεντώνονται, τα αυτιά του διπλώνουν προς τα εμπρός, τα χείλη του τραβιούνται προς τα κάτω και προς τα πίσω, ενώ τα ρουθούνια του αλλάζουν σχήμα από U σε V.
Οι έως τώρα δοκιμές δείχνουν ότι το σύστημα μπορεί να «πιάσει» τον πόνο των προβάτων με ακρίβεια περίπου 80%, αλλά συνεχίζει να μαθαίνει και στο μέλλον αναμένεται να γίνει καλύτερο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
