 |
|
|  Πέμπτη 1/6
ΑΥΣΤΡΙΑ
Πέθανε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος ΄Αλοϊς Μοκ, του οποίου το όνομα συνδέεται με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ
ΒΙΕΝΝΗ.-Δημήτρης Δημητρακούδης
Λίγες μόνον ημέρες πριν την 83η επέτειο των γενεθλίων του (στις 10 Ιουνίου) και έπειτα από μακρόχρονη μάχη με την ασθένεια Πάρκινσον, πέθανε σήμερα στη Βιέννη ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, πρώην αντικαγκελάριος και πρώην αρχηγός του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος ΄Αλοϊς Μοκ, του οποίου το όνομα συνδέεται με την ένταξη της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ενωση την 1.1.1995, αλλά και με το άνοιγμα των συνόρων προς την Ανατολική Ευρώπη το 1989.
"Βαθιά συγκλονισμένος για την απώλεια ενός μεγάλου Αυστριακού και φλογερού Ευρωπαίου" δήλωσε ο νυν Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών και νέος αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος Σεμπάστιαν Κουρτς, εκθειάζοντας την προσωπικότητα και την προσφορά του εκλιπόντα στην χώρα.
Ο ΄Αλοϊς Μοκ, ο οποίος διετέλεσε αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών στο διάστημα 1987-1995, θεωρείτο -- μαζί με τον τότε καγκελάριο (1986-1997) και αρχηγό των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών Φραντς Βρανίτσκι -- ένας από τους "πατέρες" της αυστριακής ένταξης στην ΕΕ και για τον λόγο αυτόν στο εσωτερικό του κόμματός του αποκαλούνταν "Μίστερ Ευρώπη".
Η ένταξη της Αυστρίας στην ΕΕ την 1η Ιανουαρίου 1995, η οποία προωθήθηκε επί χρόνια από τον ΄Αλοϊς Μοκ, είχε το "ελληνικό της χρώμα", καθώς η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα τότε του Συμβουλίου της ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 1994, είχε διεκπεραιώσει την τελευταία, εξαιρετικά δύσκολη, φάση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αυστρίας, τον Μάρτιο του 1994, τρεις μήνες πριν από το καθοριστικό δημοψήφισμα στη χώρα, στις 12 Ιουνίου 1994, κατά το οποίο ο αυστριακός λαός, με πλειοψηφία 66,6%, τάχθηκε υπέρ της ένταξης.
Η αυστριακή ένταξη στην ΕΕ συντελέστηκε ταυτόχρονα και από κοινού με εκείνες των δύο σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας και Φινλανδίας, αυξάνοντας τότε τον αριθμό των χωρών-μελών από 12 σε 15, ενώ είχαν προηγηθεί σχεδόν διετείς δύσκολες ενταξιακές διαπραγματεύσεις και κατόπιν τα δημοψηφίσματα.
Σημαντική θεωρείται η συμβολή του ΄Αλοϊς Μοκ στο άνοιγμα των συνόρων με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που τότε συμμετείχαν στο "Σύμφωνο της Βαρσοβίας" και ιστορικό έχει μείνει το από κοινού "κόψιμο" των συρματοπλεγμάτων στα αυστροουγγρικά σύνορα, στις 27 Ιουνίου του 1989, από τους τότε υπουργούς Εξωτερικών της Αυστρίας Άλοϊς Μοκ και της Ουγγαρίας Γκιούλα Χορν, ο οποίος διετέλεσε αργότερα, μετά τις κοσμογονικές αλλαγές, πρωθυπουργός της χώρας του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
