 |
|
|  Παρασκευή 2/6
Life
Πoυλήθηκε η κιθάρα Wolf τού Τζέρι Γκαρσία και κατάφερε να συγκεντρώσει 1,9 εκατομμύρια δολάρια
Μπρούκλιν
Μία κιθάρα με την οποία ο Τζέρι Γκαρσία έπαιζε παντού, από την αίθουσα χορού Winterland του Σαν Φρανσίσκο μέχρι τις Μεγάλες Πυραμίδες της Αιγύπτου, κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερα από 1,9 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασία.
Η κιθάρα του κιθαρίστα των Grateful Dead, που ονομάστηκε Wolf, πωλήθηκε στο Μπρούκλιν σε δημοπρασία που έγινε σε αίθουσα του μπόουλινγκ, σε έναν πολυχώρο που στεγάζει εστιατόριο και χώρο μουσικής. Η τιμή πώλησης είναι σημαντικά υψηλή καθώς τα έσοδα της δημοπρασίας προορίζονται για την ενίσχυση του Νομικού Κέντρου των Φτωχών Περιοχών του Νότου, που εδρεύει στο Μοτγκόμερι της Αλαμπάμα.
Η κιθάρα ήταν ιδιοκτησία του Ντάνιελ Πρίτζκερ, ενός φιλάνθρωπου, μουσικού και σκηνοθέτη που την αγόρασε το 2002 έναντι 790 χιλιάδων δολαρίων.
«Είμαι θαυμαστής του συγκροτήματος από τότε που ήμουν παιδί και έπαιζα με την κιθάρα του ειδώλου μου τα τελευταία 15 χρόνια, ήταν ένα προνόμιο για μένα», δήλωσε ο Πρίτζκερ και πρόσθεσε: «Ήρθε η στιγμή για την Wolf να κάνει κάτι καλό».
Ο πρόεδρος της Οργάνωσης, Ρίτσαρντ Κοέν δήλωσε ότι είναι ευγνώμων απέναντι στον Πρίτζκερ που «ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει με αυτό το ιστορικό κομμάτι της μουσικής για να υποστηρίξει την αποστολή της οργάνωσης για την καταπολέμηση του μίσους και του φανατισμού».
Η κιθάρα πρωτοεμφανίστηκε σε μία συναυλία που δόθηκε από το συγκρότημα στη Νέα Υόρκη το 1973. Επάνω της είναι ζωγραφισμένο, σαν κινούμενη εικόνα το πρόσωπο ενός λύκου, με απειλητικά μάτια, κατεβασμένα αυτιά, την κόκκινη γλώσσα να είναι έξω από το στόμα και οι κυνόδοντες να είναι έτοιμοι να δαγκώσουν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
