 |
|
|  Σάββατο 3/6
Aναζητώντας την Αλήθεια
Ζωγράφισε τον Θεό ως μαύρη γυναίκα
Σικάγο
Πρόσφατα, η Χαρμόνια Ροζάλες (Harmonia Rosales) από το Σικάγο, με μία κίνηση του πινέλου της –είναι ζωγράφος– άναψε συζήτηση μεγάλη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οραματίστηκε, εκ νέου, το έργο του Μιχαήλ Αγγέλου «Η δημιουργία του Αδάμ», που κοσμεί την οροφή της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. Και έδωσε μορφή στο όραμά της: ο Θεός, στο έργο της, είναι μια μαύρη γυναίκα.
Ακολούθησε η Αποκάλυψη. Οι έπαινοι έφταναν από όλες τις μεριές. Το ίδιο και οι «καταδίκες».
Η Ροζάλες εξηγεί: «Μια γυναίκα είναι μια γυναίκα: Μαύρη, λευκή ή οποιουδήποτε χρώματος. Μας δίδαξαν ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του. Στην πράξη, όμως, εμείς δημιουργήσαμε τον Θεό κατά τη δική μας εικόνα. Άρα, “Θεός” είναι όποιος εμείς θέλουμε να είναι ο Θεός, μια αναπαράσταση του ιδανικού, του θείου, της σοφίας, της αγάπης και της αγνής δημιουργικότητας. Ας είμαστε ειλικρινείς, η δημιουργικότητα, ξεκινώντας από τη μήτρα, είναι γυναικείο γνώρισμα».
«Οι φιγούρες λευκών είναι βασικό στοιχείο στην κλασική τέχνη που φιλοξενείται στα μεγαλύτερα μουσεία. Είναι οι "αφέντες" των αριστουργημάτων. Γιατί πρέπει αυτό να συνεχίσει; Αν αναλογιστεί κανείς ότι όλη η ζωή ήλθε από την Αφρική, ο Κήπος της Εδέμ και όλα αυτά, τότε έχει νόημα να ζωγραφίσεις τον Θεό ως μια μαύρη γυναίκα, που δίνει τον σπινθήρα της ζωής κατά τη δική της εικόνα» επιμένει.
«Ήξερα ότι η μετάπλαση (σ.σ. του έργου του Μιχαήλ Αγγέλου) θα τραβούσε την προσοχή στη δήλωση που ήθελα να κάνω, αλλά το σημείο που πρέπει να σταθούμε είναι ν' αναρωτηθούμε γιατί έχουμε αποδεχτεί την ιστορική αναπαράσταση της δημιουργίας της ζωής, του Δημιουργού» λέει. «Η αρχική αναπαράσταση αποκλείει κάτι πολύ σημαντικό: τους έγχρωμους, γυναίκες και άντρες. Ήθελα να αναλογιστεί ο κόσμος τη Δημιουργία μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, το οποίο, στη συνέχεια, θα μας έκανε να αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε οτιδήποτε άλλο μας έχουν διδάξει να βλέπουμε. Έχει, ίσως, έρθει ο καιρός να ξανασκεφτούμε» κατέληξε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
