 |
|
|  Πέμπτη 8/6
ΜΟΥΣΙΚΗ
Πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο κουβανός μουσικός Ερνέστο «Τίτο» Πουέντες
Μονπελιέ
Ο κουβανός μαέστρος και βιρτουόζος τρομπετίστας Ερνέστο «Τίτο» Πουέντες, πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 88 ετών στο Μονπελιέ, όπου ήταν εγκατεστημένος, σύμφωνα με ανακοίνωση που διαβίβασε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο μάνατζέρ του, ο Ζαν-Λουίς Περιέ.
Γεννημένος στις 7 Νοεμβρίου του 1928 στην Αβάνα, ο «Τίτο» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με δύο τρομπετίστες θείους του παίζοντας ένα αυτοσχέδιο κόρνο.
Χαρισματικός μουσικός, έγινε γνωστός στην Κούβα τη δεκαετία του 1940 προτού αποκτήσει διεθνή φήμη με περισσότερα από 200 άλμπουμ στο ενεργητικό του ως ερμηνευτής ή ως σολίστας.
«Όταν παίζω τζαζ, οι συμπατριώτες μου μού λένε ότι δεν είμαι πια Κουβανός, αλλά τζαζίστας. Σήμερα με λένε σαλσέρο… Και προτιμώ περισσότερο τον όρο αφρο-κουβανική μουσική αντί σάλσα που μου φαίνεται κάπως ακατάλληλη γιατί πάνω απ΄όλα είναι ένας όρος που επινόησαν οι Αμερικανοί… (…) Εγώ λέω ότι είμαι μουσικός. Προσπαθώ να ενσωματώσω στη μουσική μου ευρωπαϊκές και αφρικανικές επιρροές… Η μουσική μου είναι πληθυντική», έλεγε.
Ο Ερνέστο Τίτο Πουέντες έφυγε από τη χώρα όπου γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 για μια περιοδεία ενός έτους στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στον Λίβανο. Όταν ο διοργανωτής της περιοδείας άφησε τους μουσικούς απλήρωτους και χωρίς καθόλου χρήματα, εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, από την οποία γνώριζε την Επανάσταση και τον Σαρλ Τρενέ.
Στο Παρίσι ο «Τίτο» έκανε γρήγορα όνομα με τους ταλαντευόμενους ρυθμούς του.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 έπαιξε κυρίως στο πλάι της Σιλβί Βαρτάν, του Μισέλ Ντελπές, του Κλοντ Φρανσουά, του Νίνο Φερέρ, του Έντι Μίτσελ ή του Τζο Ντασέν.
Υπήρξε επίσης μαέστρος και διασκευαστής της Big Band της εκπομπής του Μανού Ντιμπάνγκο, “Salut Manu”, στο France 3.
Το 1993 δημιούργησε τη δική του Big Band, που αποτελείτο από 20 μουσικούς που προέρχονταν κυρίως από την Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία.
Στο τελευταίο άλμπουμ του με τίτλο “Gracias” (2012), συμμετείχαν ο Μανού Nτιμπάνγκο και ο Ιμπραχίμ Μααλούφ.
Ο Τίτο και η Big Band του έπαιξαν για τελευταία φορά τον Ιούλιο του 2015 στο φεστιβάλ Tempo-Latino στο Βικ-Φεζενσάκ, όπου είχε καλέσει τον Ιμπραχίμ Μααλούφ, τον Ραούλ Πας και είχε ξαναβρεθεί με τον παντοτινό φίλο του Μανού Ντιμπάνγκο, υπογραμμίζει ο Περιέ.
«Ο πιο Παριζιάνος από τους Κουβανούς», συνοψίζει, «έφυγε για να ενωθεί με τους άλλους σαλσέρος για ένα αιώνιο descarga».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
