 |
|
|  Πέμπτη 8/6
ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ
Ο διάσημος βρετανός συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι καταγγέλλει την «ανόητη τύφλωση» της Δύσης,αλλά και την στάση τής Αριστεράς, απέναντι στον τζιχαντισμό
Nouvel Observateur
«Πρέπει να σταματήσει η ανόητη τύφλωση» απέναντι στον τζιχαντισμό που συνίσταται στο να λέμε «αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ισλάμ», υποστηρίζει ο βρετανός συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό Nouvel Observateur.
«Διαφωνώ θεμελιωδώς με τους αριστερούς που κάνουν τα πάντα για να αποσυνδέσουν τον φονταμενταλισμό από το ισλάμ», υποστηρίζει ο συγγραφέας των «Σατανικών στίχων» που ζει υπό την απειλή μιας φάτουα από το 1988.
«Εδώ και 50 χρόνια, το ισλάμ έχει ριζοσπαστικοποιηθεί», υποστηρίζει ο μυθιστοριογράφος που ζει από τότε στη Νέα Υόρκη. «Υπάρχει βεβαίως η παράδοση του φωτισμένου ισλάμ. Όμως δεν βρίσκεται στην εξουσία σήμερα», προσθέτει.
«Από την πλευρά των σιιτών, ήταν ο ιμάμης Χομεϊνί και η ισλαμική επανάστασή του. Στον σουνιτικό κόσμο, ήταν η Σαουδική Αραβία η οποία χρησιμοποίησε τους τεράστιους πόρους της για να χρηματοδοτήσει τη διάδοση αυτού του φανατισμού που είναι ο ουαχαμπισμός. Όμως αυτή η ιστορική εξέλιξη έλαβε χώρα στους κόλπους του ισλάμ και όχι στο εξωτερικό», επιμένει ο συγγραφέας.
«Όταν οι άνδρες του Νταές ανατινάζονται, το κάνουν λέγοντας ‘Αλλαχού Άκμπαρ’ [Ο Θεός είναι ο πιο μεγάλος], άρα πώς μπορεί να λέει κανείς ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ισλάμ;» διερωτάται.
Ο συγγραφέας λέει ότι «καταλαβαίνει» το φόβο του «στιγματισμού του ισλάμ» αλλά, προσθέτει αμέσως, «για να αποφύγουμε αυτόν τον στιγματισμό, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να αναγνωρίσουμε τη φύση του προβλήματος και να την αντιμετωπίσουμε».
Ο συγγραφέας του «Δύο χρόνια, οκτώ μήνες και είκοσι οκτώ νύχτες» χαρακτηρίζει επίσης «ανησυχητικό» το ότι ακούει τη «Μαρίν Λεπέν να αναλύει τον ισλαμισμό με περισσότερη ακρίβεια από ό,τι η αριστερά».
«Η σταθερή προϋπόθεση της αριστεράς, είναι πως ο δυτικός κόσμος είναι κακός. Και άρα όλα περνάνε από την κρησάρα αυτής της ανάλυσης», λέει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
