 |
|
|  Τετάρτη 14/6
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ
Σχεδόν η μία έφηβη στις πέντε είναι υπερβολικά αδύνατη
Γαλλικό Πρακτορείο
Σχεδόν μία έφηβη στις πέντε είναι υπερβολικά αδύνατη στη Γαλλία, σύμφωνα με μια έρευνα για την παχυσαρκία των Γάλλων που δημοσιοποιήθηκε από την Εθνική Αρχή Υγείας.
Το διάστημα 2006- 2015 το ποσοστό των λιποβαρών παιδιών αυξήθηκε από το 8% στο 13% στις ηλικίες 6-17 ετών. Το φαινόμενο αυτό καταγράφεται ιδιαίτερα έντονα σε μια κατηγορία: στα κορίτσια της ηλικιακής ομάδας 11 έως 14 ετών. Ο αριθμός τους είναι πενταπλάσιος σε σύγκριση με πριν από 10 χρόνια (19,6% έναντι 4,3%).
Άραγε πρόκειται για την επιρροή της βιομηχανίας της μόδας, που επιβάλλει το πρότυπο των υπερβολικά αδύνατων ή ακόμα και λιποβαρών μοντέλων;
Ή μήπως ευθύνονται οι προκλήσεις που τίθενται ενώπιόν τους μέσω του Διαδικτύου (απίστευτα αδύνατοι γοφοί που δεν ακουμπούν ο ένας τον άλλο, μέσες που κρύβονται πίσω από μια κόλλα Α4).
«Δεν έχουμε καμία εξήγηση, πρέπει να το ερευνήσουμε περαιτέρω» σχολιάζει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Μπενουά Σαλανάβ, αξιωματούχος της μονάδας διατροφικής παρακολούθησης της Δημόσιας Υγείας στη Γαλλία.
Ο ειδικός πάντως δεν θέλει να προκαλέσει πανικό:
«... Μιλάμε κυρίως για αδυναμία» ακριβώς κάτω από το όριο του φυσιολογικού, «δεν πρόκειται για παθολογία, για ανορεξία».
Οι υγειονομικές αρχές της Γαλλίας πρέπει να εξετάσουν και αυτό το ζήτημα ενώ έως σήμερα είχαν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στο φαινόμενο της παχυσαρκίας, σημειώνει ο Σαλανάβ.
Ένα ζήτημα με διεθνείς διαστάσεις, αφού ένας στους δέκα ανθρώπους παγκοσμίως είναι υπέρβαρος, σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα που δημοσιεύτηκε χθες Δευτέρα.
Μεταξύ των 20 χωρών με το μεγαλύτερο πληθυσμό, οι ΗΠΑ καταγράφουν το μεγαλύτερο ποσοστό παχυσαρκίας για τα παιδιά και τους εφήβους, με σχεδόν 13%.
Στη Γαλλία, η τάση παραμένει σταθερή εδώ και 10 χρόνια: το 3,9% των παιδιών ηλικίας 6 έως 17 ετών και το 17,2% των ενηλίκων ήταν παχύσαρκα το 2015 έναντι 3,3 και 16,9% αντίστοιχα το 2006, σύμφωνα με την έκθεση που δημοσιεύτηκε σήμερα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
