 |
|
|  Παρασκευή 16/6
Απο πόσα νησιά αποτελείται η Ινδονησία;
Μη κουράζεσθε.Ούτε το ίδιο το κράτος δεν ξέρει.Τώρα θα ξεκινήσουν το...μέτρημα!
BBC
Από πόσα νησιά απαρτίζεται η Ινδονησία; Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό. Η νησιωτική χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες κατοικημένα νησιά, αλλά και πολύ μικρές χερσαίες μάζες που δεν έχουν ποτέ καταμετρηθεί επίσημα.
Σύμφωνα με το BBC, η Ινδονησία, το μεγαλύτερο αρχιπέλαγος στον πλανήτη, ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο καταγραφής των αμέτρητων νησιών της.
Η καταμέτρηση είναι μια προσπάθεια να οριοθετηθεί η εδαφική επικράτεια της Ινδονησίας με την καταχώρηση των νησιών στα Ηνωμένα Έθνη, αναφέρει το BBC.
Όπως εξηγεί ο Μπεν Μπλαντ, ανταποκριτής των Financial Times στη νότια Κίνα, η Ινδονησία αγωνίστηκε σκληρά για τη νομική έννοια του «αρχιπελαγικού κράτους» - μιας χώρας που ελέγχει όχι μόνο τα εσωτερικά της ύδατα, αλλά και τα ύδατα γύρω από αυτήν. Η έννοια αυτή οδήγησε σε μακροσκελή ορισμό στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, διεθνή συνθήκη που καθορίζει, τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη- μέλη του ΟΗΕ διαχειρίζονται τους ωκεανούς.
Η συνθήκη αυτή περιέχει έναν άλλο βασικό ορισμό, σημειώνει το BBC : τον ορισμό που περιγράφει ένα νησί. Σύμφωνα με τη συνθήκη, ένα νησί είναι μια φυσική μάζα της γης που περιβάλλεται από νερό και που δεν καλύπτεται από το νερό κατά τη διάρκεια της πλημμυρίδας.
Η Ινδονησία σίγουρα δεν έχει έλλειψη από αυτά - αλλά δεν φαίνεται να έχει και τον ακριβή αριθμό. Έχουν υποβληθεί διάφορες εκτιμήσεις του αριθμού των νησιών της κατά τη διάρκεια των ετών, ίσως επειδή ο ορισμός του «νησιού» δεν εξαρτάται από το εάν είναι κατοικημένο, αν καλύπτει πάνω από μία ορισμένη έκταση, ή ακόμα από το αν έχει ονομασία. Το όνομα ενός νησιού μπορεί να αναγνωριστεί επισήμως εάν είναι γνωστό από τουλάχιστον δύο κατοίκους .
Οι εκτιμήσεις είναι μόνον εκτιμήσεις. Με δορυφορική τεχνολογία, η Ινδονησία αύξησε την εκτίμησή της από 17.508 νησιά το 1996 σε πάνω από 18.000 το 2003.
Το ινδονησιακό αρχιπέλαγος έχει έκταση 1.9 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα , οπότε η καταμέτρηση όλων των νησιών που πληρούν τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι εύκολη αποστολή.
Στην ακτή της Τζακάρτα, για παράδειγμα, υπάρχουν χιλιάδες νησιά – στα οποία οι κάτοικοι της πρωτεύουσας πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα. Αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα είναι τα νησιά σε αυτή την περιοχή.
Ο αριθμός των συνολικών νησιών στην Ινδονησία που αναφέρεται στο νόμο του 1996 ήταν απλώς μια εκτίμηση και δεν επαληθεύτηκε από τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών.
Ωστόσο, κατά την τελευταία Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων το 2012, η κυβέρνηση της Ινδονησίας δήλωσε 13.466 νησιά, τα οποία εντόπισε και ονόμασε.
Η κυβέρνηση ελπίζει τώρα να είναι σε θέση να δώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό εγκαίρως, ενόψει της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών τον Αύγουστο, καθώς θεωρεί ότι η καταγραφή των νησιών θα βοηθήσει στην προστασία της τεράστιας επικράτειας της Ινδονησίας και των πλούσιων αλιευτικών πόρων της.
Το υπουργείο Θαλάσσιων Υποθέσεων και Αλιείας έχει συγκροτήσει ομάδα καταμέτρησης, εκπρόσωπος της οποίας δήλωσε στο BBC ότι θέλουν να προσθέσουν τουλάχιστον 1.700 νησιά έως τη Διάσκεψη του Αυγούστου.
«Πρέπει να επισκεφτούμε κάθε ένα από αυτά τα νησιά και να σημειώσουμε τις συντεταγμένες, το όνομα, την έννοια του ονόματος, την ιστορία της γης και να περιγράψουμε το τοπίο και τη γεωγραφική του ιστορία. Καταγράφουμε όλα αυτά με μεγάλη λεπτομέρεια και τα παραδίδουμε στην κεντρική ομάδα» εξήγησε.
«Χρειαζόμαστε έως και έξι ημέρες για να φτάσουμε σε κάποια μακρινά νησιά και στη συνέχεια πολλοί άνθρωποι διαφωνούν για το όνομα. Παραδοσιακά, μπορεί να ονομάζεται X, αλλά οι άνθρωποι που ζουν εκεί το αποκαλούν Y και οι κοντινοί ψαράδες το αποκαλούν Z, ανέφερε» στην εφημερίδα Financial Times ο Brahmantya Satyamurti Poerwadi, επικεφαλής του τμήματος διαχείρισης χώρου του υπουργείου.
Εάν τα απομακρυσμένα νησιά αναγνωριστούν από τον ΟΗΕ, θα μπορούσε αυτό να βοηθήσει την Ινδονησία να διεκδικήσει κυριαρχία στα γύρω ύδατα - τα οποία αμφισβητούνται από γειτονικές χώρες.
Η κυβέρνηση εκτιμά ότι η παράνομη αλιεία, σε αυτά που θεωρεί ύδατα της χώρας, επιφέρει απώλειες εσόδων που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο.
Τα νησιά της Ινδονησίας που δεν έχουν όνομα ή επίσημο νομικό καθεστώς, μπορούν εύκολα να καταληφθούν ή να διεκδικηθούν από άλλη χώρα, εξήγησε η Susan Herawati από τον Συνασπισμό για τη Δίκαιη Αλιεία. Η καταχώρηση των νησιών στον ΟΗΕ θα αποτρέψει επίσης την κατάληψη νησιών από ιδιωτικές εταιρείες, είπε.
Ανέφερε ως παράδειγμα ένα νησί, κοντά στο σύμπλεγμα νησιών Γκίλι, ένα δημοφιλές τουριστικό σημείο, το οποίο έχει καταληφθεί από ιδιωτικό θέρετρο. «Ζούσαν εκεί 109 οικογένειες, οι οποίες εκδιώχθηκαν από την περιοχή, επειδή αναπτύχθηκε τουριστικά» τόνισε προσθέτοντας ότι αναγκάστηκαν να φύγουν χωρίς να λάβουν αποζημίωση.
Το 2002, η Ινδονησία έχασε δύο νησιά τα οποία αποδόθηκαν στη Μαλαισία - αφού το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάνθηκε εναντίον της σε εδαφική διαμάχη – και άλλα δύο αποδόθηκαν στο Ανατολικό Τιμόρ όταν έγινε ανεξάρτητο.
Οι περιβαλλοντολόγοι έχουν προειδοποιήσει ότι η χώρα μπορεί να χάσει χιλιάδες νησιά, αν η στάθμη της θάλασσας συνεχίσει να ανεβαίνει λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Από την άλλη, ο έλεγχος και η καταμέτρηση των νησιών θα μπορούσε να γίνει «αποστολή χωρίς τέλος» αναφέρει η ομάδα που έχει αναλάβει το έργο, καθώς συνεχίζει να εντοπίζει νέα νησιά «που δημιουργούνται λόγω σεισμών και ηφαιστειακών εκρήξεων».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
