 |
|
|  Παρασκευή 16/6
ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ...
Μετά τον ομοφυλόφιλο και γιό μετανάστη πρωθυπουργό στην Ιρλανδία,η πρώτη γυναίκα και μάλιστα λεσβία,πρωθυπουργός στη Σερβία
ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ
Μια διπλή «πρωτιά» έχει εδώ και λίγες ώρες η Άνα Μπρνάμπιτς καθώς έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Σερβίας που είναι και ομοφυλόφιλη.
Η 41χρονη Μπράνμπιτς είναι απόφοιτη του πανεπιστήμιου του Χαλ στην Αγγλία και ο πρώτος πρωθυπουργός σε βαλκανική χώρα που είναι και γυναίκα και λεσβία.
Η τοποθέτησή της κατ' επιλογήν του προέδρου της χώρας και πρώην πρωθυπουργού Αλεκσάντερ Βούτσιτς έρχεται λίγα 24ωρα μετά την εκλογή στην Ιρλανδία του Λέο Βαράντκαρ, του πρώτου ομοφυλόφιλου πρωθυπουργού της χώρας.
Η Μπρνάμπιτς εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Σερβίας το 2016 όταν έγινε η πρώτη ανοιχτά ομοφυλόφιλη υπουργός της Σερβίας αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο της δημόσιας διοίκησης.
Νωρίτερα είχε εργαστεί σε βιομηχανίες αιολικής ενέργειας και σε αναπτυξιακά έργα που είχαν χρηματοδοτηθεί από τις ΗΠΑ.
«Είναι πολύ σημαντικό βήμα για μια χώρα που το 65% πιστεύει ότι η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια και το 78% ότι δεν πρέπει να εκφράζεται έξω από το σπίτι. Η τοποθέτηση μιας λεσβίας σε θέση ευθύνης μόνο ως θετικό μήνυμα μπορεί να εκφραστεί» δήλωσε ο ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Γκόραν Μίλετιτς.
Η Μπρνάμπιτς αναλαμβάνει την πρωθυπουργία σε μια κρίσιμη περίοδο για τη Σερβία που προετοιμάζει την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει τους στενούς δεσμούς με τη Ρωσία και να αναπτύξει τους δεσμούς φιλίας με το Πεκίνο.
Ωστόσο επικριτές της επιλογής Βούτσιτς τονίζουν ότι η επιλογή της Μπρνάμπιτς αποτελεί στρατηγική κίνηση του Σέρβου προέδρου για να συνεχίσει να κινεί τα νήματα στη χώρα καθώς η νέα πρωθυπουργός έχει χαμηλό προφίλ και είναι άπειρη πολιτικός στοιχεία που δεν θα της επιτρέψουν πολλούς ελιγμούς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
