 |
|
|  Πέμπτη 22/6
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ
Υστερα απο 43 χρόνια, συνελήφθη στην Πορτογαλία ένας από τους δράστες τής τρομοκρατικής επίθεσης Ακροδεξιών στην Μπρέσια της Ιταλίας το 1974 ,που στοίχισε τη ζωή σε 8 ανθρώπους,ενω άλλοι 102 ειχαν τραυματισθεί
ΛΙΣΑΒΟΝΑ.-
Ο ένας από τους δύο αυτουργούς της επίθεσης η οποία είχε στοιχίσει τη ζωή σε οκτώ ανθρώπους και τον τραυματισμό άλλους 102 στην Μπρέσια της Ιταλίας το 1974,συνελήφθη χθες στη Φατίμα, στην κεντρική Πορτογαλία, γνωστοποίησε η πορτογαλική δικαστική αστυνομία.
Σε βάρος του Μαουρίτσιο Τραμόντε, πρώην στελέχους των μυστικών υπηρεσιών, εκκρεμούσε ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Η σύλληψή του έγινε γνωστή μία ημέρα μετά την επικύρωση από το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο της καταδίκης του σε ισόβια κάθειρξη.
Στον Τραμόντε, 64 ετών σήμερα, είχε επιβληθεί τον Ιούλιο του 2015 η μέγιστη ποινή από το εφετείο του Μιλάνου, όπως και στον Κάρλο Μαρία Μάτζι, πρώην μέλος της ιταλικής ακροδεξιάς οργάνωσης Νέα Τάξη (Ordine Nuovo).
Όμως οι δύο άνδρες παρέμειναν ελεύθεροι εν αναμονή της οριστικής απόφασης της ιταλικής δικαιοσύνης.
Η Ιταλία βίωσε τη δεκαετία του 1970, τα «μολυβένια χρόνια», μια σειρά επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένης αυτής στη Μπρέσια, οι οποίες στοίχισαν δεκάδες ζωές.
Για τις υποθέσεις εκείνης της περιόδου έγιναν αρκετές δίκες αλλά ως τώρα δεν είχε επιβληθεί καμιά καταδίκη σε βάρος μελών της άκρας δεξιάς, αφού ακόμη και σε περιπτώσεις πρωτόδικης καταδίκης, τα μέλη της επωφελούνταν ευνοϊκών ετυμηγοριών εφετείων και του ανώτατου δικαστηρίου.
Η επίθεση στη Μπρέσια συγκαταλέγεται στις χειρότερες τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν διαπραχθεί στην σύγχρονη ιστορία της Ιταλίας, μαζί με εκείνη που διαπράχθηκε στην πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου το 1969 (16 νεκροί) και το μακελειό στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνιας το 1980 (85 νεκροί).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
