 |
|
|  Δευτέρα 26/6
ΕΞΩ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ!
Δύο ελληνικοί φούρνοι ανάμεσα στους καλύτερους στον κόσμο!
olivemagazine.gr- Βίκυ Χριστοπούλου
Το ότι σαν χώρα παράγουμε μερικά από τα πιο νόστιμα είδη ψωμιού, το ξέραμε. Ανάμεσα σε καρβελάκια, χωριάτικα ψωμάκια και μοσχομυριστές κουλούρες, δεν ξέρουμε ποτέ τι να διαλέξουμε! Αυτό που δεν περιμέναμε όμως είναι ότι οι φούρνοι μας ξεχωρίζουν και από άποψη design, τόσο μάλιστα ώστε δύο ελληνικοί φούρνοι να βρίσκονται στη λίστα της ιστοσελίδας Cool Hunter με τους καλύτερους του κόσμου!
Ble
Ο φούρνος Ble Bakery που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη είναι ο ένας εκ των δύο φούρνων που μονοπώλησε το ενδιαφέρον των συντακτών της ιστοσελίδας, καθώς ξεχώρισε για την ιδιαίτερη και προσεγμένη του αισθητική. Ο εξαιρετικά σχεδιασμένος αυτός φούρνος που κοσμείται από υλικά όπως το άχυρο, η άμμος και ο λευκός πηλός Κρήτης και Μήλου, είναι δημιούργημα του αρχιτεκτονικού διδύμου Claudio Silvestrin και Giuliana Salmaso, που έχουν την έδρα τους στο Λονδίνο και το Μιλάνο. Η νοστιμιά του ψωμιού οφείλεται όχι μόνο στη μοναδική συνταγή και τα αγνά υλικά, αλλά και στον φούρνο ξύλου, ο οποίος είναι μάλιστα ο μεγαλύτερος στον κόσμο με ύψος 12 μέτρα.
Αγίας Σοφίας 19, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 231200.
Ηλέκτρα
Ο φούρνος Ηλέκτρα στην Έδεσσα, ο δεύτερος φούρνος που απασχόλησε την εν λόγω ιστοσελίδα, ξεχώρισε για τα εκλεκτά του προϊόντα και το ιδιαίτερο design. Ο μίνιμαλ σχεδιασμός του μόλις 35 τ.μ φούρνου έγινε από τους Studioprototype Architects και πραγματικά το αποτέλεσμα θα εντυπωσίαζε και τον πιο επιλεκτικό. Το μεγάλο υπαίθριο καθιστικό με τα έπιπλα του σχεδιαστή Χαβιέρ Παουχαρντ, οι μαρμάρινες επιφάνειες, τα ιδιαίτερα φωτιστικά του σχεδιαστή Τομ Ντίξον και οι τοίχοι από γυαλί που συνδέουν τον εσωτερικό και τον εξωτερικό χώρο είναι μερικά από τα στοιχεία εκείνα του αρτοποιείου που το κατατάσσουν ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου.
Δημοκρατίας 22, Έδεσσα, τηλ. 2381 023479.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
