 |
|
|  Κυριακή 2/7
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ-Κύπελλο Συνομοσπονδιών
Η Πορτογαλία στην 3η θέση, νίκησε 2-1 το Μεξικό στην παράταση
tovima.gr
Η Πορτογαλία κατέκτησε την τρίτη θέση στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα στη Ρωσία, καθώς η πρωταθλήτρια Ευρώπης νίκησε στην παράταση 2-1 το Μεξικό, στον «μικρό τελικό» της διοργάνωσης που διεξήχθη στη Μόσχα.
Η πρωταθλήτρια CONCACAF προηγήθηκε με το αυτογκόλ του Νέτο στο 54΄, ωστόσο οι Ίβηρες έστειλαν τον αγώνα στην παράταση με το γκολ του Πέπε στις καθυστερήσεις (90+1΄) κι εκεί πήραν τη νίκη με το πέναλτι του Αντριέν Σίλβα στο 104΄.
Η Πορτογαλία είχε την ευκαιρία να ανοίξει το σκορ στο 14ο λεπτό, όταν ο Μάρκες ανέτρεψε τον Αντρέ Σίλβα μέσα στην περιοχή του Μεξικού και ο διαιτητής Αλ Μιρντάσι από τη Σαουδική Αραβία, αφού συμβουλεύθηκε το VAR (Video Assistant Referee), προκειμένου να είναι σίγουρος για την απόφασή του, υπέδειξε πέναλτι, ενώ έδειξε και κίτρινη κάρτα στον Μεξικανό άσο.
Την εκτέλεση του πέναλτι ανέλαβε ο Αντρέ Σίλβα, αλλά ο Οτσόα απέκρουσε, στερώντας από τους Πορτογάλους την ευκαιρία να ευστοχήσουν από την άσπρη βούλα για τέταρτη διαδοχική φορά (σ.σ. ύστερα από τα τρία χαμένα πέναλτι στον ημιτελικό με τη Χιλή).
Τελικά το Μεξικό ευτύχησε να προηγηθεί στο 54ο λεπτό, όταν ο «Τσιτσαρίτο» Ερνάντες έκανε την προσπάθεια από αριστερά και προσπάθησε να βρει στην «καρδιά» της πορτογαλικής άμυνας τον Βέλα. Αυτός δεν πρόλαβε να βάλει το πόδι του για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και αυτή πέρασε και χτύπησε στο πόδι του Νέτο, προτού αλλάξει πορεία και καταλήξει στο βάθος της εστίας του Ρούι Πατρίσιο (0-1).
Και ενώ ο αγώνας βρισκόταν στο πρώτο των καθυστερήσεων, η Πορτογαλία κατάφερε να ισοφαρίσει με τον Πέπε. Ο Κουαρέσμα έκανε τη σέντρα από δεξιά και ο πολύπειρος αμυντικός... χώθηκε στην «καρδιά» της μεξικανικής άμυνας και με προβολή έστειλε την μπάλα στην δεξιά γωνία του Οτσόα (1-1).
Ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση και λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου μέρους της η Πορτογαλία κέρδισε πέναλτι σε χέρι του Λαγιούν. Ο Αντριέν Σίλβα κλήθηκε να εκτελέσει την «εσχάτη των ποινών» και «έγραψε» το 2-1 στο 104΄.
Στο 106΄ η Πορτογαλία έμεινε με δέκα παίκτες, λόγω αποβολής του Σεμέντο με δεύτερη κίτρινη κάρτα, ενώ η αριθμητική ισορροπία αποκαταστάθηκε έξι λεπτά αργότερα, όταν το Μεξικό «έχασε» τον Χιμένες που πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια με δεύτερη κίτρινη.
Στο 118΄ οι Μεξικανοί ζήτησαν πέναλτι του Πέπε στον Λοσάνο και στις διαμαρτυρίες αποβλήθηκε ο προπονητής της «τρι», Χουάν Κάρλος Οσόριο. Μέχρι τη λήξη του αγώνα δεν άλλαξε κάτι και η Πορτογαλία επικράτησε στον «μικρό τελικό» με 2-1.
Διαιτητής: Φαχάντ Αλ-Μιρντάσι (Σαουδική Αραβία)
Κόκκινη κάρτα: Σεμέντο (106΄, δεύτερη κίτρινη) - Χιμένες (112΄, δεύτερη κίτρινη)
Κίτρινες: Σεμέντο - Μάρκες, Χιμένες, Μορένο
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ (Φερνάντο Σάντος): Ρούι Πατρίσιο, Πέπε, Λουίς Νέτο, Ζοάο Μουτίνιο (82΄ Αντριέν Σίλβα), Αντρέ Σίλβα, Νέλσον Σεμέντο, Ντανίλο (82΄ Αντρέ Γκόμες), Πίτσι (91΄ Γουίλιαμ), Νάνι (70΄ Κουαρέσμα), Ζέλσον Μάρτινς, Ελισέου.
ΜΕΞΙΚΟ (Χουάν Κάρλος Οσόριο): Οτσόα, Αραούχο, Μάρκες (105΄ Φαμπιάν), Λαγιούν, Βέλα, «Τσιτσαρίτο» Ερνάντες (85΄ Χιμένες), Μορένο, Ερέρα, Γουαρδάδο (80΄ Τζόναθαν Ντος Σάντος), Περάλτα (61΄ Λοσάνο), Ρέγες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
