 |
|
|  Παρασκευή 7/7
ΑΡΘΡΟ
«Η δύναμη της τρομοκρατίας στηρίζεται στη διάδοση δογμάτων»
τού Λουίς Μπασέτς
Πηγή: El Pais
Η σαουδαραβική μοναρχία γνωρίζει πολλά από τρομοκρατία. Η εμπειρία της έρχεται από παλιά και η τεράστια εξουσία της έχει ρίζες και στα δύο στρατόπεδα, τόσο των θυμάτων όσο και των δημίων.
Ο αποπεμφθείς πρίγκιπας διάδοχος, ο Μοχάμεντ Μπιν Ναγέφ, για παράδειγμα, είναι παγκόσμια αυθεντία στο ζήτημα. Οι δυτικές υπηρεσίες έχουν διαπιστώσει την αφοσίωσή του τόσο στην καταπολέμηση των τρομοκρατών, όσο και στην επανένταξή τους. Έχει πέσει και ο ίδιος όμως θύμα επιθέσεων, και μάλιστα τεσσάρων, μια από τις οποίες παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, όταν ένας τρομοκράτης που υποτίθεται ότι είχε μεταμεληθεί και τον επισκέφθηκε στο γραφείο του προκάλεσε την έκρηξη ενός μηχανισμού που μετέφερε.
Μεταξύ των σαουδαράβων ηγετών συναντά κανείς τα πάντα: πρίγκιπες και μονάρχες που καταπολεμούν την τρομοκρατία και άλλους που την υποθάλπουν. Ο Πιερ Κονεζά, Γάλλος ειδικός για την τζιχαντιστική τρομοκρατία, ξεκινά το βιβλίο του «Δόκτωρ Σαούδ και Μίστερ Τζιχάντ. Η θρησκευτική διπλωματία της Σαουδικής Αραβίας» με μερικούς αποκαλυπτικούς αριθμούς: «Οι Σαουδάραβες αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα ξένων μαχητών κατά του Κόκκινου Στρατού στο Αφγανιστάν (5.000), τρομοκρατών της 11ης Σεπτεμβρίου (15 από τους 19), κρατουμένων στο Γκουαντάναμο (115 από τους 611) και τώρα ξένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ (2.500)».
Τίποτα δεν έχει προσφέρει περισσότερα επιχειρήματα στους τρομοκράτες από τον ουαχαμπισμό, το επίσημο θρησκευτικό δόγμα της Σαουδικής Αραβίας, που ακολουθείται υπό την εποπτεία μιας κάστας αστυνομικών και ιερωμένων. Ο ουαχαμπισμός προωθεί ένα Ισλάμ «καταστροφολογικό, μισάνθρωπο, πολεμοχαρές, αντιχριστιανικό, αντισημιτικό και μισογυνικό», όπως λέει ο Τυνήσιος αναλυτής Χαμάντι Ρεντίσι. Είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς τη δύναμη της τρομοκρατίας χωρίς να λάβει υπόψη του τη διάδοση αυτών των δογμάτων στον πλανήτη χάρις στις επενδύσεις στην εκπαίδευση και τη θρησκευτική διπλωματία που κάνει το Ριάντ εδώ και 50 χρόνια, πρώτα για να πολεμήσει την αριστερή κοσμικότητα κι ύστερα για να επιτεθεί στη Δύση και το Ισραήλ.
Ο αλγερινός δημοσιογράφος Καμέλ Νταούντ τα έχει συνοψίσει έξοχα όλα αυτά σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στις 20/12/2015 στουςNew York Times με τον τίτλο «Σαουδική Αραβία, ένας ISIS που θριάμβευσε».
Το να καταφεύγει κανείς στο κύρος και τα κριτήρια της Σαουδικής Αραβίας για να κρίνει ποιος είναι τρομοκράτης, όπως έκανε ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι σαν να ζητά συμβουλές από τον λύκο για το πώς να προστατεύσει τα πρόβατα. Η αξιοπιστία των κατηγοριών συνενοχής με την τρομοκρατία που έχουν εκτοξευτεί κατά του Κατάρ είναι μηδενική: το Κατάρ με κανέναν τρόπο δεν προστατεύει τις τρομοκρατικές οργανώσεις περισσότερο απ? ό,τι η Σαουδική Αραβία. Αντίθετα, έχει στηρίξει τα δημοκρατικά κινήματα στην περιοχή μέσα από το κανάλι Αλ Τζαζίρα.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι οι μεταμελημένοι τρομοκράτες χαίρουν στη Σαουδική Αραβία καλύτερης μεταχείρισης από τους πολιτικούς κρατούμενους που συνελήφθησαν για συμμετοχή σε διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας ή από τους κρατούμενους συνείδησης, όπως είναι ο Ραϊφ Μπαντάουι, συγγραφέας και μπλόγκερ που συνελήφθη το 2012 και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλακή και 10.000 μαστιγιές. Αν θέλουν οι Σαουδάραβες να μιλήσουν για την τρομοκρατία με κάποια αξιοπιστία, πρέπει πρώτα να αφήσουν ελεύθερο τον Μπαντάουι.
(*) Ο Λουίς Μπασέτς είναι αρθρογράφος της El Pais
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
