 |
|
|  Κυριακή 9/7
ΜΟΥΣΙΚΗ
Τριάντα χρόνια μετά οι U2 περιοδεύουν ξανά με το Joshua tree
Reuters
Οι U2 ξεκίνησαν χθες το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας τους με όνομα “The Joshua Tree” επιστρέφοντας στο άλμπουμ που αναφερόταν στη σχέση αγάπης- μίσους με την Αμερική, 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
Το συγκρότημα παίζει όλα τα τραγούδια του άλμπουμ στην περιοδεία του, περιλαμβανομένων των μεγάλων επιτυχιών “With or without you” και “I Still Haven’t Found What I’m Looking For”.
Η χθεσινή συναυλία στο Λονδίνο όμως ξεκίνησε με προηγούμενες επιτυχίες τους: το “Sunday, Bloody Sunday”, το “New Year’s Day” και το “Bad”, όπως και το εμπνευσμένο από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ “Pride (In the Name of Love)”, το οποίο ο Μπόνο αφιέρωσε τους «ανθρώπους του ουράνιου τόξου του Λονδίνου», οι οποίοι συμμετείχαν νωρίτερα στην ετήσια πορεία Pride για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ.
To “Joshua Tree” κυκλοφόρησε το 1987 όταν πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν και πρωθυπουργός της Βρετανίας η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Τα τραγούδια “Bullet in the Sky” και “Mothers of the Disappeared” αντλούν την έμπνευσή τους από τα ταξίδια του Μπόνο στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ, όπου είδε τις επιπτώσεις της αμερικανικής πολιτικής, ενώ το “Red Hill Morning” αφορά την απεργία των ανθρακωρύχων στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980.
Όπως δήλωσε ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Εντζ σε συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone τον Ιανουάριο από πολιτική άποψη «τα πράγματα έχουν κάνει έναν κύκλο».
«Φαινόταν ότι τα τραγούδια αυτά έχουν ένα νέο νόημα, νέο αντίκτυπο σήμερα, που δεν είχαν πριν τρία ή τέσσερα χρόνια», εξήγησε.
Αν και ο 57χρονος Μπόνο άφησε κυρίως τη μουσική να μιλήσει, σε ένα από τα βίντεο που παιζόταν πίσω του στη σκηνή και έμοιαζε βγαλμένο από ταινία γουέστερν εμφανιζόταν ένας χαρακτήρας με το όνομα «Τραμπ», τον οποίο ο καλός καου-μπόι κατηγόρησε ότι είναι ψεύτης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
