 |
|
|  Τετάρτη 12/7
ΑΡΘΡΟ
«Η «πορεία της δικαιοσύνης» στην Τουρκία ανέδειξε τον Κεμάλ Κιλιντσάρογλου σε ηγέτη»
τού Μουράτ Γετκίν
Hurriyet
Λίγες ώρες αφού ο ηγέτης του μεγαλύτερου αντιπολιτευόμενου κόμματος της Τουρκίας Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου περνούσε τα περιφερειακά σύνορα της Κωνσταντινούπολης, στις 7 Ιουλίου, και ενώ έμεναν ακόμη 40 χιλιόμετρα για να φτάσει στον προορισμό του, ήμουν για φαϊ με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Ένα από τα θέματα που συζητούσαμε ήταν η πορεία του Κιλισντάρογλου για τη δικαιοσύνη, που ξεκίνησε στις 15 Ιουνίου στην Αγκυρα, 450 χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη, την επομένη της καταδίκης του βουλευτή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ενίς Μπερμπέρογλου σε κάθειρξη 25 ετών για την υποτιθέμενη παράδοση ευαίσθητου υλικού σε μια εφημερίδα.
Σχολιάζαμε τα λόγια του Αϊντίν Ντογάν, ιδρυτή του Δημοσιογραφικού Ομίλου Ντογάν, στον οποίο ανήκει μεταξύ άλλων η εφημερίδα Χουριέτ. Ο Ντογάν είχε δηλώσει το πρωί ότι η ειρηνική κατάληξη της πορείας θα αποτελούσε ένδειξη ότι «η δημοκρατία μας ωριμάζει και υπηρετεί τον στόχο της δικαιοσύνης για όλους».
Στο μέσο του γεύματος, μάθαμε τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ, σύμφωνα με τον οποίο μετά τη λήξη της πορείας και της συγκέντρωσης στην Κωνσταντινούπολη δεν πρέπει να επαναληφθούν τέτοιες πράξεις.
Ο Γιλντιρίμ, όπως και πολλοί ακόμη πολιτικοί, δεν πίστευε ότι η πορεία θα ολοκληρωνόταν ή ότι θα την υποστήριζε πολύς κόσμος. Μια μέρα μάλιστα ρώτησε σαρκαστικά τον Κιλιτσντάρογλου γιατί δεν παίρνει καλύτερα τον σιδηρόδρομο μεγάλης ταχύτητας.
Στη συνέχεια, τόσο ο Γιλντιρίμ όσο και ο πρόεδρος Ερντογάν έφτασαν να παρομοιάσουν την πορεία για τη δικαιοσύνη με την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016 και να πουν ότι οι διαδηλωτές υπηρετούν τους ίδιους στόχους με τους πραξικοπηματίες. Τα λόγια αυτά όμως δεν τρόμαξαν τους χιλιάδες ανθρώπους, και όχι μόνο από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που έλαβαν μέρος στην πορεία. Ακόμη κι όταν η αστυνομία ανακάλυψε σχέδιο του Ισλαμικού Κράτους να επιτεθεί στην πορεία, οι διαδηλωτές δεν πτοήθηκαν.
Ο χαρακτηρισμός καθημερινών ανθρώπων ως τρομοκρατών και πραξικοπηματιών, έστω κι αν πολλοί από αυτούς απλώς έλαβαν μέρος σε μια ειρηνική πορεία χωρίς να φωνάζουν συνθήματα ή να κρατούν πανώ, δεν βρήκε απήχηση ούτε καν στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος. Προτού αναχωρήσει έτσι για τη σύνοδο του G20 στο Αμβούργο, ο πρόεδρος Ερντογάν αναγκάστηκε να πει ότι αν η πορεία και η συγκέντρωση της 9ης Ιουλίου γίνουν ειρηνικά, οι δυνάμεις ασφαλείας δεν θα επέμβουν.
Και έτσι συνέβη. Η πορεία δικαιοσύνης ολοκληρώθηκε ειρηνικά ύστερα από 25 ημέρες, σπάζοντας το ρεκόρ της «πορείας του αλατιού» του Μαχάτμα Γκάντι, τόσο ως προς τον αριθμό των ημερών όσο και ως προς την απόσταση που διανύθηκε.
Η πορεία ανέδειξε επίσης τον Κιλισντάρογλου από πρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σε ηγέτη με την αληθινή έννοια της λέξης. Εδειξε επίσης ότι παρά το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου, και τη χορήγηση όλων των εξουσιών στον πρόεδρο Ερντογάν παρά την αντίθετη άποψη σχεδόν του μισού εκλογικού σώματος, εξακολουθεί να υπάρχει στην Τουρκία μια αντίσταση στο όνομα της πλουραλιστικής δημοκρατίας.
(*) Ο Μουράτ Γετκίν είναι αρθρογράφος της Hurriyet
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
