 |
|
|  Σάββατο 15/7
ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ;
Πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι, γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Welt
Die Welt
Με τίτλο «Γνωρίζετε την Αστυπάλαια;» και υπότιτλο «Το ελληνικό νησί είναι σχεδόν άγνωστο. Πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι. Η γοητεία του έγκειται στο ότι δεν είναι αξιοποιημένο» η σημερινή έντυπη έκδοση της γερμανικής εφημερίδας Die Welt φιλοξενεί ρεπορτάζ/αφιέρωμα στο νησί της Αστυπάλαιας.
Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ αναφέρεται ότι το μικρό αυτό νησί του Αιγαίου έχει γίνει αγαπημένος προορισμός πολλών ξένων τουριστών από διάφορες χώρες της Ευρώπης, οι οποίοι το επιλέγουν πλέον σε σταθερή βάση για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ειδικότερη αναφορά γίνεται στην περίπτωση της Γερμανίδας Μπετίνα Μον, η οποία είναι πλέον εδώ και είκοσι χρόνια μόνιμη κάτοικος του νησιού και ασχολείται με τη συλλογή βοτάνων. Παράλληλα, σημειώνεται ότι η Αστυπάλαια προσφέρει χαλαρούς ρυθμούς ζωής σε κατοίκους και επισκέπτες που φαίνεται να προσαρμόζονται με μεγάλη άνεση στη ντόπια καθημερινότητα και να απολαμβάνουν τα εδέσματα και την ομορφιά του τοπίου.
Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, ο Αύγουστος είναι ο μήνας της κορύφωσης της τουριστικής κίνησης στο νησί, όπου διατίθενται περί τις 5.000 κλίνες για τη φιλοξενία τουριστών και Ελλήνων παραθεριστών. Γίνεται εξάλλου αναφορά στην παραγωγή ποικίλων προϊόντων, όπως λαχανικά και φρούτα ιδιαίτερης νοστιμιάς λόγω της άνυδρης καλλιέργειάς τους, το φημισμένο θυμαρίσιο μέλι, τα γαλακτοκομικά προϊόντα και το κρασί. Τέλος, σημειώνεται ότι το ρεπορτάζ συνοδεύεται από πληροφορίες προς τους ενδιαφερόμενους ταξιδιώτες σχετικά με την αεροπορική και ακτοπλοϊκή σύνδεση και τις δυνατότητες διαμονής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
