 |
|
|  Κυριακή 16/7
ΤΕΧΝΗ
Η «Σημαία της Δύσης» του Τζον Τζέραρντ είναι από διοξείδιο του άνθρακα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ Βασίλης Τσεκούρας
Ίχνη καπνού που βγαίνουν από το πάνω μέρος ενός ιστού σχηματίζουν μια σημαία η οποία μεταβάλλεται συνεχώς: αυτός είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Ιρλανδός καλλιτέχνης Τζον Τζέραρντ (John Gerrard) για να αναδείξει τον κίνδυνο που ελλοχεύει από τα ολοένα αυξανόμενα επίπεδα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.
Η ταινία που ετοίμασε ο Τζέραρντ δεν παρουσιάζει μια εγκατάσταση. Είναι εικονική προσομοίωση, παντοτινής διάρκειας.
Το σκηνικό είναι το Spindletop, ένα μεγάλο πεδίο άντλησης αργού πετρελαίου που ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, στο Τέξας. Αρχικά, η ημερήσια παραγωγή εκεί ανερχόταν στα 100.000 βαρέλια. Το Spindletop ήταν συνώνυμο με το πετρελαϊκό μπουμ στο Τέξας. Τώρα, είναι μια χέρσα έκταση.
Ο Τζέραρντ ονόμασε την ταινία του «Σημαία της Δύσης» και θέλει να υπογραμμίσει τη διαφορά μεταξύ του τότε και του σήμερα. «Μια από τις πιο σημαντικές κληρονομιές του 20ου αιώνα δεν είναι μόνον η πληθυσμιακή έκρηξη ή τα καλύτερα επίπεδα διαβίωσης, αλλά και τα εξαιρετικά αυξημένα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Μια νέα σημαία προσπαθεί να δώσει εικόνα σ' αυτό το νέο αέριο, σ' αυτόν τον διεθνή κίνδυνο, να του δώσει έναν τρόπο απεικόνισης. Μ' αρέσει να τη σκέφτομαι σαν μια σημαία για ένα νέο είδος παγκόσμιας τάξης» εξηγεί ο Ιρλανδός καλλιτέχνης.
Για να συμπέσει με την Ημέρα της Γης, τον περασμένο Απρίλιο η ταινία του Τζον Τζέραρντ προβλήθηκε σε μια μεγάλη οθόνη στην αυλή του Somerset House, στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της προβολής, η κατασκευασμένη εικόνα ενημερωνόταν συνεχώς με τις πιο τελευταίες φωτογραφικές λήψεις. Κατά συνέπεια, ο θεατής μπορούσε να παρακολουθεί την ανατολή και δύση του ηλίου την ακριβή ώρα, και να παρατηρεί τις εναλλαγές φωτός και σκιάς κατά τη διάρκεια της μέρας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
