 |
|
|  Τρίτη 18/7
Suddeutsche Zeitung
Τουρκία ,ένας λαός όμηρος
Suddeutsche Zeitung
H γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung σε άρθρο με τίτλο «Τουρκία: ένας λαός όμηρος» εκτιμά ότι η εικόνα της Τουρκίας αν είχαν επικρατήσει οι πραξικοπηματίες τον Ιούλιο του 2016 θα ήταν μια χώρα σε χάος, να κυβερνάται από μία στρατιωτική χούντα με άδεια κρατικά ταμεία και γεμάτες φυλακές και ίσως εγκαταλελειμμένη και από το ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, εκεί που φαίνεται ότι συνένωσε τους συνωμότες του Ιουλίου ήταν το μίσος τους στο πρόσωπο και τη δύναμη ενός ανθρώπου, του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν .
Σύμφωνα με την εφημερίδα οι εικασίες είναι άτοπες, καθώς η απόπειρα ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία, όχι μόνον λόγω των σφαλμάτων των δραστών της αλλά κυρίως γιατί η πλειονότητα του τουρκικού πληθυσμού έχει πικρή πείρα σχετικά με το τι σημαίνει να κυβερνάται η χώρα του από ένα στρατιωτικό καθεστώς: βασανιστήρια, φυλακίσεις, θάνατος. Αυτό ερμηνεύει και την αντίδραση των ανθρώπων το βράδυ της εκδήλωσης της απόπειρας πραξικοπήματος, καθώς ανάμεσα σε αυτούς που βγήκαν στους δρόμους επιδοκιμάζοντας τον Erdogan υπήρχαν και αυτοί που επιδοκίμαζαν τη δημοκρατία, τονίζει η αρθρογράφος.
Κοιτώντας κανείς την εικόνα της χώρας τώρα, συνεχίζει η εφημερίδα, βλέπει γεμάτες φυλακές, άδεια ξενοδοχεία, στασιμότητα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, ψυχρότητα στις τουρκογερμανικές σχέσεις.
Και μετά τη διεξαγωγή και του δημοψηφίσματος και τις διώξεις εναντίον των λειτουργών της δικαιοσύνης, ρωτά κανείς σε έναν απολογισμό τι κερδήθηκε και τι χάθηκε όλο αυτό το διάστημα.
Όπως σημειώνει η αρθρογράφος, εκείνο που χάθηκε είναι η δημοκρατία, καθώς ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε το ?θείο δώρο? της απόπειρας για να εκτοπίσει τους επικριτές του. Στη χώρα επικρατεί μια κατάθλιψη και κλίμα δωσιλογισμού, οι διώξεις συνεχίζονται και έχει στηθεί ένα κυνήγι μαγισσών στο όνομα του εντοπισμού των ενόχων.
Αυτό ακριβώς το κυνήγι μαγισσών είναι το πρόβλημα κατά την άποψη της συντάκτριας, η διάδοση του τρόμου και του φόβου.
Όπως επισημαίνει, ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος έχει καταληφθεί από την ιδέα ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να εμφανιστούν νέοι συνωμότες και έτσι καθιστά ολόκληρη τη χώρα όμηρο των φόβων του.
Και όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, σημειώνει, δεν πρόκειται να επιστρέψει η ηρεμία στη χώρα, ενώ παράλληλα θα καθίσταται ασταθής στο εσωτερικό της και εύθραυστη σε ό, τι αφορά την εξωτερική της πολιτική.
O Ερντογάν καταλογίζει βέβαια στη Δύση τις ευθύνες για κάθε δεινό που πλήττει τη χώρα του και δηλητηριάζει τη δημόσια συζήτηση για το θέμα της απόπειρας και των υποκινητών της.
Με την πολιτική που ακολουθεί η οικονομία αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα και οι επενδύσεις μένουν εκτός, ενώ ο ισλαμοποίηση του κράτους εντείνει παράλληλα τις κοινωνικές εντάσεις.
Παρά ταύτα, σημειώνει καταληκτικά η συντάκτης, ακόμη και η τουρκική αντιπολίτευση δεν επιθυμεί στην εξουσία το στρατό ή έναν άλλο δικτάτορα, αλλά θέλει την ανατροπή του Ερντογάν μέσω εκλογών.
Και αυτό διότι ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος για την επιβολή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και για τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η συντάκτης υπογραμμίζει κλείνοντας ότι μετά τις 15 Ιουλίου του περασμένου χρόνου ο Ερντογάν έχασε κάθε ευκαιρία για μία νέα δημοκρατική αρχή στην Τουρκία
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
