 |
|
|  Κυριακή 23/7
ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
Ο ομογενής Μιχάλης Καρλούτσος διορίσθηκε επικεφαλής του Πρωτοκόλλου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ
Πηγή: Εθνικός Κήρυκας
Διαθέτοντας πείρα πολλών ετών στην πολιτική και τις δημόσιες σχέσεις, ο Μιχάλης Καρλούτσος διορίσθηκε επικεφαλής του Πρωτοκόλου του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ .
«Είναι μία καταπληκτική ευλογία και τιμή για μένα και ελπίζω ότι θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες όλων ως επικεφαλής του Πρωτοκόλλου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ», υπό τον υπουργό Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, δήλωσε ο Μιχάλης Καρλούτσος σε αποκλειστική του συνέντευξη στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης.
«Σ’ όλη μου τη ζωή ήθελα να υπηρετήσω τη χώρα μας, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και χαίρομαι που θα μπορέσω να το κάνω τώρα σ’ αυτή την κυβέρνηση και κάτω από αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν στον κόσμο», είπε.
Εξηγώντας τη φύση της εργασίας του ανέφερε ότι «το Γραφείο Πρωτοκόλλου βασικά προάγει την υπεράσπιση της διπλωματίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το ονομάζουν ‘το πρώτο χέρι της διπλωματίας’ και ο επικεφαλής της διπλωματίας είναι ο υπουργός Εξωτερικών. Καθιερώνουμε το Πρωτόκολλο μεταξύ των Ηνω μένων Πολιτειών και οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης ανά τον κόσμο με την οποία έχουμε σχέσεις».
«Εάν δείτε κάθε βήμα της καριέρα μου κατά τα τελευταία 25 χρόνια, από τις πολλές επισκέψεις του Οικουμενικού Πα-τριάρχη κ. Βαρθολομαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, την εργασία μου στην πολιτική, την εργασία που έκανα για τον Πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα, κατόπιν στη Λέσβο και μετά βέβαια στη Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη πέρυσι, νομίζω ότι όλα αυτά συντέλεσαν στην προετοιμασία μου για την ανάληψη τούτης της θέσης αυτή τη στιγμή». «Αισθάνομαι πιο έτοιμος από ποτέ και ευχαριστώ τον Θεό που έχω καλούς φίλους μέσα στην κυβέρνηση οι οποίοι είδαν την εργασία που έχω κάνει και αισθάνθηκαν πως ήμουν έτοιμος να αναλάβω αυτή τη θέση».
Σε ερώτηση σχετικά με το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα με τα θέματα που απασχολούν τον Ελληνισμό και συγκεκριμένα αν θα μιλούσε στον Πρόεδρο και στον Υπουργό Εξωτερικών, τόνισε:«Το όνομά μου είναι Μιχάλης Καρλούτσος και όλοι γνωρίζουν ποιος είμαι και τι πρεσβεύω. Είμαι πολύ υπερήφανος Ελληνοαμερικανός και πολύ υπερήφανος Ελληνορθόδοξος Χριστιανός και δεν θα ντραπώ ποτέ να εκφράσω τη γνώμη μου ιδιαίτερα για τα θέ ματα που γνωρίζω. Οπότε για τα θέματα που ενδιαφέρουν την Κοινότητά μας, είτε είναι η Κύπρος, είτε το Οικουμενικό Πα-τριαρχείο, είτε το όνομα της Μακεδονίας, είτε η Βόρειος Ηπειρος από την οποία όπως γνωρίζετε κατάγεται η μητέρα μου, αυτά είναι θέματα τα οποία σημαίνουν τα πάντα για μένα. Θα εκφράσω τη γνώμη μου αλλά σεβαστικά στο γεγονός ότι τώρα είμαι μέρος μιας κυβέρνησης και θα υπάρχουν διαφορετικές από-ψεις στο τραπέζι των συζητήσε-ων, αλλά ελπίζω να κάνω τους ανθρώπους με τους οποίους θα συζητώ να καταλάβουν γιατί τα θέματα στα οποία πιστεύω είναι επίσης καλά για την Αμερική. Με την πολιτική, η Αμερική πρώτα, πρέπει πάντοτε να το έχει κάποιος αυτό στο μυαλό του, αλλά ξέρω πώς να το κάνω».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
