 |
|
|  Δευτέρα 24/7
ΕΛΛΑΔΑ-ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Η επιστροφή της «ελαφράς ταξιαρχίας»...
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
Σε ρυθμούς Super league ζουν άπαντες πέριξ της Ριζούπολης... Φίλαθλοι, παίκτες, τεχνική ηγεσία και διοίκηση, προετοιμάζονται πυρετωδώς για την επιστροφή της «ελαφράς ταξιαρχίας» στα «σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο παλαιότερος ποδοσφαιρικός σύλλογος της χώρας, ιδρυθείς το 1891 στην Σμύρνη, ο ιστορικός Απόλλωνας γύρισε εκεί που ανήκει, στην Super League.
Μετά από ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα, ο Απόλλωνας εξασφάλισε τον τίτλο του πρωταθλητή, λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, ενώ στην δεύτερη θέση κατετάγη η Λαμία που έκανε την μεγάλη έκπληξη, άφησε «εκτός νυμφώνος» τα φαβορί Αρη και ΟΦΗ κι εξασφάλισε για πρώτη φορά στην Ιστορία της την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία.
Ο Απόλλωνας άρχισε το πρωτάθλημα με προπονητή τον Δημήτρη Σπανό, όμως μετά από λίγες αγωνιστικές, την θέση του πήρε ο Ακης Μάντζιος. Ο έμπειρος τεχνικός δημιούργησε ένα σύνολο που είχε ως κύριο πλεονέκτημα την κατοχή μπάλας, γεγονός που κατέστησε την «ελαφρά ταξιαρχία» δυσκολοκατάβλητη. Οσον αφορά στην επιθετική λειτουργία, οι Πετρόπουλος, Σιατραβάνης και Αλμπάνης έκαναν «την δουλειά τους» και η ομάδα έπαιρνε σε κάθε ματς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι αλήθεια, πως μετά τις πρώτες αγωνιστικές, ο Απόλλωνας κατέστη το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την άνοδο, καθώς έδειξε η πιό σταθερή ομάδα της κατηγορίας, με συνέπεια και συνέχεια στην πορεία του χρόνου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, το γεγονός ότι έκλεισε τον Μαραθώνιο της Football League, με μόλις μία ήττα και αυτή από τον Αρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» με 1-0, όταν είχε ήδη εξασφαλίσει την άνοδο.
Για να φτάσει όμως η «ελαφρά ταξιαρχία» στην Super League, πέρασε από αρκετά στάδια και πολλές δυσκολίες... Κανένας Απολλωνιστής δεν μπορεί να ξεχάσει τα «πέτρινα χρόνια» με την ομάδα στην Δ` εθνική κατηγορία. Τότε, που λίγους μήνες πριν, μία ομάδα λιγοστών αγνών φιλάθλων, αποφάσισαν να αναλάβουν την τύχη του ιστορικού σωματείου, πληρώνοντας από την τσέπη τους, όσα χρήματα μπορούσαν στους παίκτες, αλλά και τα λειτουργικά έξοδα της ομάδας. Αξια μνείας στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είναι και η ανιδιοτελής προσφορά του γνωστού Απολλωνιστή, Γιάννη Γεωργαρά, ο οποίος διέπρεψε ως μεσοεπιθετικός στην ομάδα και στα δύσκολα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ομάδας...Ηταν η εποχή, που απλοί φίλαθλοι όπως ο Δημήτρης Νεοφώτιστος, ο Παναγιώτης Κοσκινίδης, ο Γιάννης Κεφαλάς, ο Γιώργος Τάγκας, ο Αριστογείτων Κουρκουτάς, ο Αναστασιος Αδρασκελας, ο Χρήστος Καπίρης, ο Δημήτρης Μπρούσαλης, ο Παντελής Φραγκόπουλος, ο Γιώργος Κοτσαύτης, ο Αναστάσιος Σακελλαρόπουλος και αρκετοί ακόμη, αποτέλεσαν την «ανθρώπινη βάση» πάνω στην οποία στηρίχθηκε ο ιστορικός σύλλογος για να «μείνει ζωντανός» και ταυτόχρονα υπήρξαν ανιδιοτελείς αρωγοί στην εποχή Βελλή και οι πρωτεργάτες του φιλαθλητικού και πολιτιστικού σωματείου φιλάθλων «Αναγέννηση», που χωρίς αμφιβολία έχει την δική του ξεχωριστή σελίδα στην Ιστορία του Απόλλωνα Σμύρνης.
Ο Απόλλωνας είναι μία από τις συμπαθέστερες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και η παρουσία της στην Δ` εθνική, προκαλούσε θλίψη και απογοήτευση, όχι μόνο στους Απολλωνιστές, αλλά και στο σύνολο των υγιών φιλάθλων. Ηταν τότε, που ένας άλλος γνήσιος Απολλωνιστής, αποφάσισε να αναλάβει το εξαιρετικά δύσκολο έργο της ...διάσωσης. Ο εφοπλιστής, Σταμάτης Βελλής, θαμώνας της Ριζούπολης από τα παιδικά του χρόνια, φαντάζει Μεσσίας στα μάτια των φιλάθλων της ιστορικής ομάδας. Είναι αλήθεια, πως με την ομάδα στην Δ` εθνική, η πλειοψηφία δεν πηγαίνει στο γήπεδο. Υπάρχουν όμως καμμιά 100αριά τρελοί που την ακολουθούν παντού και δίνουν την ψυχή τους για να μην αισθάνονται μόνοι τους οι παίκτες στους αγώνες. Ο Βελλής κατάφερε μετά από μερικά χρόνια, αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Να επαναφέρει τον Απόλλωνα στην Super League. Βέβαια για να συμβεί αυτό, έγιναν αρκετά πράγματα. Οπως η οργάνωση της ομάδας σε επαγγελματικά πρότυπα, η παρουσία ποδοσφαιριστών με σημαντική καριέρα στα ελληνικά γήπεδα, όπως -μεταξύ άλλων- ο Δημήτρης Καραδέμητρος, ο Δημήτρης Διαμάντης, ο Γιάννης Λαζανάς, ο Θανάσης Κόης και ο Δημήτρης Βέρμπης. Σ΄αυτό το διάστημα, η «ελαφρά ταξιαρχία» και παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να «βγάλει» αρκετούς νεαρούς (σ.σ. με καθοριστική συμβολή του Γεωργαρά), προεξαρχόντων του Μιχάλη Κύργια, που σήμερα παίζει στην πρώτη ομάδα και του Νίκου Κοροβέση, ο οποίος ανήκει στον ΠΑΟΚ. Ο Βελλής λοιπόν, ανέβασε την ομάδα στην Super League, αλλά σύντομα αποφάσισε να φύγει από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, καταγγέλοντας τα κακώς κείμενα στον χώρο...
Με ιστορία που έχει «πατήσει» σε τρεις αιώνες, ο Απόλλωνας έχει αναδείξει πολλούς και σπουδαίους ποδοσφαιριστές... Ανάμεσα τους, ο «ξανθός άγγελος», Βασίλης Κυριακού, ένας από τους καλύτερους γκολτζήδες του ελληνικού ποδοσφαίρου και για πολλούς Απολλωνιστές -και όχι μόνον- ο καλύτερος παίκτης που φόρεσε την ιστορική φανέλα. Οπως ο Γιανίμπας, ο Πορίχης, ο Γιώργος Καμάρας, ο Ντέμης Νικολαιδης, ο Μπάρνιακ, ο Καρασαββίδης, ο Παντέλης, ο Δοντάς, ο Μαυρομματης, ο Γεωργαράς, ο Χατζής, ο Βελέτζας, ο Σιμυγδαλάς, ο Ράμφος, ο Υφαντής, ο Αρδίζογλου, ο Καρούλιας, ο Καστανός, ο Κούκλα ο Ρενέ Φαν Ντε Κέρκοφ και ο Παθιακάκης.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, η διοίκηση της οικογένειας Μονεμβασιώτη, που διαδέχθηκε την εποχή Βελλή, πέτυχε τον αρχικό της στόχο που ήταν η άνοδος στην Super League. Με στοχευμένες κινήσεις και ορθολογικό καταμερισμό αρμοδιοτήτων, συνεχίζουν την προετοιμασία ενόψει της νέας αγωνιστικής χρονιάς. Διατήρησαν -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- τον Ακη Μάντζιο στην τεχνική ηγεσία, ολοκλήρωσαν τις εργασίες ανακατασκευής του ιστορικού γηπέδου «Γεώργιος Καμάρας» και «κτίζουν» την ομάδα, προκειμένου ν΄ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις. Εχουν προσεγγίσει δύο «μεγάλα ονόματα» αναμένοντας την απάντηση από τους Τσόρι Ντομίνγκες και Εστεμπάν Καμπιάσο, ενώ έχουν ενισχύσει σημαντικά το έμψυχο υλικό.
Πρώτιστος στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την παραμονή στην κατηγορία, ωστόσο σε βάθος χρόνου, αυτό που πρέπει να καταφέρει η «ελαφρά ταξιαρχία» είναι η ...μονιμοποίηση της στην Super League, όπως δήλωσε πρόσφατα και η «παλιοσειρά» της ομάδας, ο στόπερ, Μιχάλης Κύργιας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
