 |
|
|  Δευτέρα 24/7
΄Αρθρο
Ποινικοποίηση του φρονήματος
Γράφει ο Σπύρος Γκουτζάνης
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
Αποτελεί βασική αρχή της δημοκρατίας ότι οι πολιτικές αποφάσεις της εκλεγμένης κυβέρνησης κρίνονται από τον λαό και από το εκλογικό σώμα και όχι από τα δικαστήρια.
Εάν οι λέξεις και οι έννοιες δεν έχουν χάσει τελείως την σημασία τους, προκαλεί εντύπωση τι ζητούν αντιποπολίτευση και τμήμα των ΜΜΕ για την πρώτη περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Η τότε κυβέρνηση μετά από ένα εξάμηνο αμφιλεγόμενης -ως προς την προετοιμασία της και τις δυνατότητες επιτυχίας- διαπραγμάτευσης που κατέληξε στην πρόταση Γιούνκερ από την πλευρά των εταίρων, διοργάνωσε δημοψήφισμα. Παρότι συνασπίστηκε όλη η αντιπολίτευση και το σημαντικότερο μέρος των ΜΜΕ, το ?όχι? στην πρόταση Γιούνκερ απέσπασε το 62%. Στην συνέχεια λόγω της ισχυρής αντίδρασης της ΕΕ και της απειλής εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, η κυβέρνηση υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Όμως, μετά την ψήφισή του προσέφυγε ξανά στην λαϊκή ετυμηγορία, τον Σεπτέμβριο του 2015. Παρότι είχε χάσει περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής δύναμης, που δημιούργησε νέο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε ξανά την πλειοψηφία με το ίδιο ποσοστό που είχε πάρει και στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι η πολιτική της πρώτης περιόδου νομιμοποιήθηκε από το δημοψήφισμα. Αλλά και η πολιτική στροφή που έκανε μετά την κρίσιμη διαπραγμάτεση η τότε κυβέρνηση δικαιώθηκε πολιτικά, αφού η πλειοψηφία εμπιστεύθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει να την εφαρμόζει.
Προς τι λοιπόν τα αιτήματα για Εξεταστικές Επιτροπές και Ειδικά Δικαστήρια; Όλη η ρητορική βασίζεται στο επιχείρημα ότι η κυβέρνηση, όπως αποκάλυψε ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, είχε επεξεργαστεί και σχέδιο έκτακτης ανάγκης -παράλληλων πληρωμών-, για την περίπτωση που η χώρα εξωθείτο εκτός ευρωζώνης. Το περίεργο και το επίμεμπτο πολιτικά θα ήταν εάν έκανε μία δύσκολη διαπραγμάτευση δίχως να έχει επεξεργαστεί plan B. Ειρρήσθω εν παρόδω, η ΝΔ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, την πρώτη αντιμνημονιακή της περίοδο, είχε επίσης καταστρώσει εναλλακτικό σχέδιο για την περίπτωση επιστροφής στην δραχμή. Το είχε αποκαλύψει μεγάλη εφημερίδα, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την ηγεσία Σαμαρά ?Λόμπι της δραχμής?.
Η αντιπολίτευση και το τμήμα εκείνο των ΜΜΕ ζητούν λοιπόν σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής και παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο, γιατί η εκλεγμένη κυβέρνηση κατέστρωσε εναλλακτικό σχέδιο για την περίπτωση που η διαπραγμάτευση ξέφευγε. Υποθέτουν -και προσπαθούν να το βασίσουν στα λεγόμενα του κ. Βαρουφάκη που έχουν πολλές αντιφάσεις- ότι η τότε κυβέρνηση είχε πρόθεση να οδηγήσει την χώρα εκτός ευρώ. Έτσι όμως ενοχοποιεί και ποινικοποιεί όχι την πράξη, αφού πράξη δεν υπήρξε, αλλά τα σχέδια και τις σκέψεις. Προσκρούει και στο Σύνταγμα που προβλέπει ότι ?Έγκλημα δεν υπάρχει ουδέ ποινή επιβάλλεται άνευ νόμου ισχύοντος προ της τελέσεως της πράξης, ορίζοντος δε τα στοιχεία ταύτης?. Η κρίσιμη έννοια κατά το Σύνταγμα και όλα τα δημοκρατικά συντάγματα που έχουν την ίδια διάταξη, είναι η έννοια της πράξης. Και αυτό, ακριβώς για να αποφευχθεί η ποινικοποίηση της σκέψης και ακολούθως του φρονήματος, πρακτικές εξουσίας άλλων εποχών.
Προκαλεί εντύπωση ότι δεν ζητούν Εξεταστική και Ειδικό Δικαστήριο για το πως μπήκαμε στο μνημόνιο -με ενδεχομένως παραποιημένα στοιχεία, όπως έλεγε στην ΔΕΘ το 2011 ο μετέπειτα πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς-, ούτε για την απόφαση της υπαγωγής στο ΔΝΤ, δίχως προσφυγή στην λαϊκή βούληση προκειμένου να υπάρξει νομιμοποίηση της απόφασης, αλλά για σκέψεις και σχεδιασμούς που δεν έγιναν πράξη. Το εάν η διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου στοίχισε οικονομικά, είναι θέμα πολιτικής κρίσης και κριτικής για το οποίο αποφάνθηκε δύο φορές το εκλογικό σώμα. Ναι, λένε, αλλά η τότε κυβέρνηση παραπλάνησε τον λαό. Αυτό προυποθέτει ότι ο λαός είναι σε νηπιακό στάδιο και δεν καταλαβαίνει και παραβλέπει ότι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλα τα κόμματα που διεκδικούν εξουσία παρόμοια κινούνται. Για παράδειγμα τι είναι η υπόσχεση ότι ?θα μειώσουμε τους φόρους κάνοντας περικοπές δίχως όμως απολύσεις και θα πετύχουμε μείωση των πλεονασμάτων, κάτι που δεν εξαρτάται από την όποια ελληνική κυβέρνηση αλλά από τους δανειστές?;
Προεκτείνοντας τον συλλογισμό της διερεύνησης των ευθυνών και της παραπομπής, η κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα ασκεί την πολιτική της με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές που θα λογοδοτήσει στο εκλογικό σώμα -είπαμε έτσι γίνεται ακόμη στις δημοκρατίες-, δεν θα παίρνει δύσκολες αποφάσεις, από τον φόβο μήπως η επόμενη πλειοψηφία ή κάποιος δικαστής -αν εισακουστεί η προτροπή ενός τμήματος της αντιπολίτευσης- την παραπέμψει σε Εξεταστική ή καταλήξει σε κάποιο Δικαστήριο, ειδικό ή μη.
Ακόμη πιο βαθιά, πίσω από την ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση δεν βρίσκεται μόνο η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να φθείρει την κυβέρνηση -κάτι καθ όλα θεμιτό στην κοινοβουλευτική δημοκρατία-, αλλά να αποκλείσει εκ προοιμίου κάθε σκέψη για μία διαφορετική πορεία της χώρας, ενδεχομένως εκτός ευρωζώνης. Μόνο που ακόμη και αυτό σε μία δημοκρατία είναι απόφαση που νομιμοποιείται να πάρει, θετικά ή αρνητικά, μόνο η πλειοψηφία του λαού -και όχι ένα σύστημα συμφερόντων.
*Ο Σπύρος Γκουτζάνης είναι δημοσιογράφος
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
