 |
|
|  Τετάρτη 26/7
Άρθρο
«Έντιμο, ανέντιμο, επιβολή λιτότητας»
*της Franziska Augstein
Suddeutsche Zeitung
Εδώ και κάποια χρόνια, το ΔΝΤ έρχεται σε ρόλο Αη - Βασίλη, λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της και για αυτό θα πρέπει να απαλλαγεί από ένα μεγάλο τμήμα τους. Ωστόσο, εκείνος που πρέπει να συγκατατεθεί είναι η ΕΕ.
Στη δεκαετία του ?90 η πολιτική του ΔΝΤ δεν θύμιζε καθόλου Αη Βασίλη. Στην περίπτωση των λεγόμενων «ασιατικών τίγρεων» που μετά την ραγδαία οικονομική τους άνοδο βρέθηκαν σε κατάσταση ανάγκης και στράφηκαν προς το Ταμείο για οικονομική βοήθεια, εκείνο την παραχώρησε μεν αλλά έναντι σκληρών όρων: ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές δημοσίων δαπανών, άκαμπτη δημοσιονομική πολιτική ? επιβολή ενός ολόκληρου πακέτου λιτότητας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλοί Ινδονήσιοι και Ταϊλανδοί δεν ήξεραν πλέον από πού θα έβρισκαν τα προς το ζην και όσοι κατάφερναν ακόμη να διατηρήσουν ένα πενιχρό εισόδημα έτρεφαν και τους συγγενείς τους.
Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Ελλάδας από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης το 2008, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που ζουν με τη βοήθεια της οικογένειάς τους (εφόσον έχουν), των συσσιτίων και των δωρεών, των γιατρών που δεν παίρνουν αμοιβή. Ωστόσο, στην Ελλάδα δεν ευθύνεται το ΔΝΤ για την επιβολή του καθεστώτος λιτότητας, αλλά η ΕΕ καθοδηγούμενη από τη Γερμανία. Αριστεροί και συντηρητικοί επικαλούνται επί του παρόντος το ΔΝΤ όταν ζητούν να δοθεί μία ανάσα στους Έλληνες. Επιπλέον, το ΔΝΤ είναι της άποψης ότι ο συνδυασμός της επιβληθείσας λιτότητας και της πολύ περιορισμένης οικονομικής ανάπτυξης, κρατά τη χώρα εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο.
Το Ταμείο θεωρεί ανέφικτο το στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% για τα επόμενα χρόνια, κάτι που επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία για την εκροή καταθέσεων από τη χώρα από την εκδήλωση της κρίσης. «Τί μεσολάβησε για να εμφανίζεται τώρα το Ταμείο τόσο φιλάνθρωπο, χωρίς όμως να θέλει να καταβάλει χρήματα;». «Όταν ξέσπασε η κρίση βρέθηκαν σε κίνδυνο το μέλλον του ευρώ και η ίδια η ΕΕ. Ανάμεσα σε εκείνους που εμπόδισαν την κατάρρευση του σπουδαίου σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν και ο Γερμανός Klaus Regling, ένας από τους αρχιτέκτονες του ESM. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, προτού ενταχθεί στο γερμανικό ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών ανήκε επί μακρόν στο ΔΝΤ. Σήμερα όμως δεν συγκατατίθεται σε όσα ακούει από εκείνη την πλευρά και θεωρεί εσφαλμένη την απαίτηση του Ταμείου για απαλλαγή της Ελλάδας από τμήμα των χρεών της, προβάλλοντας τη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών.
Ο Klaus Regling στο πλαίσιο ομιλίας του στα τέλη Ιουνίου στο Walter ? Eucken Institut στο Freiburg, δήλωσε ότι «Ιδιαίτερα στη Γερμανία είμαι υποχρεωμένος να ακούω και να διαβάζω επανειλημμένως ότι μετά από επτά χρόνια προγραμμάτων δεν έχει γίνει τίποτα στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία απαράδεκτη στρέβλωση των γεγονότων και προσβολή για τους Έλληνες που έχουν υποστεί περικοπές σε μισθούς, ημερομίσθια και συντάξεις, οι οποίες για τη Γερμανία θα ήταν αδιανόητες».
Αυτό είναι η μία πλευρά που καλώς ανέφερε Regling, αλλά η άλλη είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη δει πολλά από τα αποτελέσματα του προγράμματος, καθώς η ανεργία είναι υψηλή, η παραγωγή σε χαμηλότατα επίπεδα, οι άνθρωποι με καλό μορφωτικό επίπεδο μεταναστεύουν στο εξωτερικό αναζητώντας μία θέση εργασίας. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η πολιτική θα αποδώσει, αν όλα πάνε καλά, μετά από μια δεκαετία, ενώ στο μεταξύ η ζωή για πάρα πολλούς ανθρώπους θα είναι κάτι περισσότερο από δύσκολη.
Εδώ και κάμποσο καιρό το ΔΝΤ υπερασπίζεται κεϋνσιανές οικονομικές πολιτικές, κάτι που για τους γνώστες ανάγεται στην εποχή του DominiqueStrauss ? Kahn. Είναι μάλλον απίθανο ότι μόνον το συγκεκριμένο πρόσωπο μετέστρεψε τον προσανατολισμό του Ταμείου, καθώς από την πλευρά του ΔΝΤ λέγεται ότι συμπορεύεται με τις νέες τάσεις στην οικονομία. Και τώρα είναι η εποχή της ανάδυσης του νέο κεϋνσιασμού, απλώς διότι η δεκαετία της επικράτησης του νεοφιλευθερισμού δεν απέδωσε τις επιθυμητές επιτυχίες. Ίσως να πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα παρενέργεια της παγκοσμιοποίησης: όσο περισσότερο συγκλίνει ο κόσμος, τόσο εντείνεται ανάγκη για αλληλέγγυα συμπαράσταση στο εσωτερικό του.
* Άρθρο από την έντυπη έκδοση της ε/φ Suddeutsche Zeitung
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
