 |
|
|  Τετάρτη 9/8
ΗΠΑ
Δύο ψυχολόγοι προσάγονται σε δίκη για το πρόγραμμα βασανιστηρίων της CIA
Reuters
Δύο ψυχολόγοι οι οποίοι συνέβαλαν να διαμορφωθεί το πρόγραμμα ανακρίσεων με «προχωρημένες τεχνικές» της CIA μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 θα προσαχθούν σε δίκη τον Σεπτέμβριο διότι ενεθάρρυναν τη χρήση μεθόδων βασανισμού όπως ο εικονικός πνιγμός (waterboarding), η στέρηση τροφής ή ο εξαναγκασμός των φυλακισμένων να μένουν ακίνητοι σε οδυνηρές σωματικές στάσεις.
Ομοσπονδιακό δικαστήριο της Πολιτείας της Ουάσινγκτον ενέκρινε χθες την έναρξη μιας ακροαματικής διαδικασίας εξ ονόματος τριών πρώην φυλακισμένων, ένας εκ των οποίων πέθανε σε μια φυλακή της CIA έπειτα από τις εξαιρετικά σκληρές ανακρίσεις που υπέμεινε.
Το δικαστήριο απέρριψε τις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης για να εξασφαλιστεί ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός ώστε να αποτραπεί μια δημόσια δίκη, με το επιχείρημα ότι είναι ανάγκη να προστατευθούν απόρρητες πληροφορίες.
Η δίκη, στις προσπάθειες για την έναρξη της οποίας πρωτοστάτησε η ACLU, η αμερικανική οργάνωση υπεράσπισης των πολιτικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, θα είναι η πρώτη για τις μεθόδους βασανισμού που χρησιμοποίησαν οι αμερικανικές αρχές στον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Κατηγορούμενοι είναι δύο ψυχολόγοι, ο Τζέιμς Μίτσελ και ο Μπρους Τζέσεν, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από τη CIA το 2002 για να σχεδιάσουν αλλά και να διεξάγουν ανακρίσεις υπόπτων που αιχμαλωτίζονταν στο Αφγανιστάν και αλλού.
Οι δύο άνδρες έλαβαν 80 εκατομμύρια δολάρια για τις υπηρεσίες τους, ειδικά τη συμβολή τους στις ανακρίσεις του Χάλιντ Σέιχ Μοχάμεντ —του φερόμενου ως εγκεφάλου των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου—και του Αμπού Ζουμπέιντα, άλλου ενός ανώτερου στελέχους της αλ Κάιντα.
Η ACLU τονίζει ότι οι Τζέσεν και Μίτσελ έχουν ποινικές ευθύνες, και απέσπασαν οικονομικό όφελος, προκειμένου για τους παράνομους βασανισμούς τριών προσφευγόντων: του Τανζανού Σουανιμάν Αμπντάλα Σαλίμ, του Λίβυου Μοχάμεντ Άχμεντ Μπεν Σουντ και του Αφγανού Γκιουλ Ραχμάν.
Οι δύο πρώτοι αφέθηκαν ελεύθεροι έπειτα από πολυετείς κρατήσεις, ενώ ο Γκιουλ Ραχμάν απεβίωσε εξαιτίας της υποθερμίας που υπέστη μέσα σε ένα κελί της CIA τον Νοέμβριο του 2002, έπειτα από δύο εβδομάδες «βάρβαρων βασανιστηρίων», σύμφωνα με την ACLU.
«Αυτή είναι μια ιστορική ημέρα για τους πελάτες μας και όλους όσοι απαιτούν οι υπεύθυνοι για τα βασανιστήρια να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους», τόνισε ένας δικηγόρος της ACLU, ο Ντρορ Λάντιν, σε μια ανακοίνωση της οργάνωσης.
«Η απόφαση του δικαστηρίου σηματοδοτεί ότι για πρώτη φορά, οι άνθρωποι που φέρουν την ευθύνη για το βάρβαρο και παράνομο πρόγραμμα βασανιστηρίων της CIA θα έλθουν αντιμέτωποι με νομικές συνέπειες για τις πράξεις τους. Οι πελάτες μας περιμένουν (σ.σ. να αποδοθεί) δικαιοσύνη εδώ και πάρα πολύ καιρό», πρόσθεσε.
Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα των ψυχολόγων, κατά τα οποία δεν είναι υπεύθυνοι για όλες τις ανακρίσεις της αμερικανικής υπηρεσίας κατασκοπείας και δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανακρίσεις των δύο προσφευγόντων στη δικαιοσύνη.
Οι ψυχολόγοι ισχυρίστηκαν εξάλλου ότι δεν είχαν ευθύνη για τις συγκεκριμένες αποφάσεις να εφαρμοστούν οι «προχωρημένες τεχνικές ανάκρισης» σε βάρος των προσφευγόντων, και ότι περιορίστηκαν στο να παρουσιάσουν στην ιεραρχία της CIA έναν κατάλογο μεθόδων από τις οποίες η υπηρεσία μπορούσε να επιλέξει.
Οι δύο ψυχολόγοι υποστήριξαν την επιχειρηματολογία τους επικαλούμενοι τη δίκη ενός ειδικού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διότι είχε προμηθεύσει με το αέριο Zyklon B προς χρήση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, στην οποία ο κατηγορούμενος απαλλάχθηκε από κάθε ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ναζιστές.
Επίσης υπογράμμισαν ότι η απόφαση να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι βασανισμού ελήφθη από τη CIA και εγκρίθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης, άρα δεν μπορούν να θεωρούν εκείνοι υπεύθυνοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
