 |
|
|  Σάββατο 19/8
ΕΛΛΑΔΑ-Δημοκρατικός Στρατός
Αποκαλυπτήρια μνημείου και εγκαίνια Μουσείου για τον Δημοκρατικό Στρατό από τον ΓΓ τού ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
ΚΟΖΑΝΗ.-Σπύρος Κουταβάς
Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου και τα εγκαίνια του Μουσείου για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, στο χωριό Θεοτόκος του δήμου Κόνιτσας πραγματοποίησε σήμερα ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
«Σήμερα κλείνει ο κύκλος των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, με τη δημιουργία μνημείων σε όλη την Ελλάδα για να τιμήσουμε τους αγώνες και τους αγωνιστές του ΔΣΕ» δήλωσε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο Δημήτρης Γόντικας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Προανήγγειλε ότι το 2018, έτος που θα γιορταστούν τα 100 χρόνια από την ίδρυση και δράση του ΚΚΕ, θα γίνουν πολλαπλάσιες εκδηλώσεις και θα αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η δράση του ΔΣΕ στα βουνά της Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Το Μουσείο και το Μνημείο στεγάζεται στο σπίτι και τον αύλειο χώρο του Κώστα Ζούνη, αντάρτη του ΕΛΑΣ, μαχητή του ΔΣΕ και μέλους του ΚΚΕ. Παραχωρήθηκε από την οικογένειά του στο ΚΚΕ και κατασκευάστηκε με εθελοντική προσφορά φίλων και μελών του κόμματος από τη δυτική Μακεδονία, την Ήπειρο και την περιοχή της Αττικής. Στο Μουσείο υπάρχει έκθεση φωτογραφίας όπου παρουσιάζεται υλικό και φωτογραφικά ντοκουμέντα ανά χρονολογική περίοδο από το αρχείο του ΚΚΕ, με εικόνες από την περίοδο του εμφυλίου στην περιοχή του Γράμμου, του Σμόλικα, του Άνω Βοΐου Κοζάνης και του Βιτσίου Φλώρινας. Επίσης φιλοξενείται αρχειακό υλικό στο οποίο αποτυπώνονται οι συνθήκες της καθημερινής ζωής των κατοίκων της περιοχής που στήριξαν με τη δουλειά τους στα μετόπισθεν, τους μαχητές του ΔΣΕ.
Στον περίβολο του Μουσείου και σε ειδικές πλάκες αναγράφονται 438 ονόματα νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ από τα γύρω χωριά του Γράμμου και του Σμόλικα, που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της στάθηκε μπροστά στη στήλη με τους νεκρούς από το χωριό Λυκόραχη. Την ρωτήσαμε εάν αναγνωρίζει κάποιον συγγενή της. «Είναι ο μπαμπάς μου Νίκος Σδούνης που σκοτώθηκε στις μάχες ανακατάληψης του Γράμμου, δεν τον γνώρισα ποτέ, ήμουν μόνο 1,5 χρόνων και δεν έχω ούτε μια φωτογραφία του να τον θυμάμαι» μας λέει γεμάτη συγκίνηση. Σε λίγα μόλις λεπτά, η Ευφροσύνη Καρανίκα, μας ξετυλίγει ιστορίες που καθόρισαν τη ζωή της. «Στις αρχές του 1948 μέσα στον χειμώνα, με τα αλλά πέντε αδέλφια μου και τη μάνα μας για να γλυτώσουμε από τον πόλεμο που μαινόταν στα χωριά μας διασχίσαμε τα βουνά κα περάσαμε στην Αλβανία. Εκεί μεγάλωσα σε στρατόπεδο μαζί με άλλους Έλληνες». Η Ευφροσύνη επέστρεψε στην Ελλάδα με την μητέρα της και ορισμένα από τα αδέλφια της το 1963 σε ηλικία 16 ετών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
