Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δευτέρα 21/8

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΗΡΩΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ,ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ

Πως έφυγε απο την Ελλάδα κρυφά με πολεμικό αεροσκάφος και διασχίζοντας τον εναέριο χώρο τής Τουρκίας,χωρίς να γίνει αντιληπτός απο κανένα,έφτασε στην τότε Σοβιετική ΄Ενωση!!



ΗΡΑΚΛΕΙΟ-Γιώργος Μυσιρλάκης

Στην ιδιαίτερή του πατρίδα, το Καλό Χωριό Λασιθίου Κρήτης, θα γίνει σήμερα στις 5 το απόγευμα η κηδεία του Μιχάλη Μανιαδάκη. Ο Μιχάλης Μανιαδάκης υπήρξε εμβληματική μορφή της αντίστασης κατά της χούντας και είχε συνδέσει το όνομα του με μια ιστορική πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ο Μανιδιάκης, που πέθανε σε ηλικία 84 χρόνων διατέλεσε και πρόεδρος της κοινότητας Καλού Χωριού. Η πράξη του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στη νεότερη ελληνική ιστορία, καθώς ήταν ο πιλότος που οδήγησε το αεροπλάνο του ως τη Ρωσία, στα χρόνια της επταετίας. Σε εκδήλωση που έγινε τον Νοέμβριο του 2016 για να τιμηθεί, περιέγραψε ο ίδιος την πράξη του, αναφέροντας πως έγινε μεσούσης της χούντας όταν στις 9 Σεπτεμβρίου του 1970 ως ιπτάμενος υποσμηναγός τότε, που ήταν χαρακτηρισμένος ως αντιφρονών από το καθεστώς των συνταγματαρχών, διέφυγε στη Σοβιετική Ένωση. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία ο ιπτάμενος υποσμηναγός, Μιχάλης Μανιαδάκης είχε φυλακισθεί από τη δικτατορία και στη συνέχεια τον μετέθεταν κάθε τόσο σε διάφορες μονάδες. Ο ίδιος δεν ήθελε να περάσει τις εξετάσεις υποταγής στη χούντα και προτίμησε την «απαγωγή» του αεροσκάφους. Έτσι βρισκόμενος στα Χανιά παίρνει διαταγή να πάει στο Τατόι και καταστρώνει το σχέδιο του να φύγει με την ντακότα. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου στο αεροδρόμιο των Χανίων, ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής ετοιμάζεται να απογειωθεί και πίσω του βρίσκεται η στρατιωτική ντακότα. Ο Μανιαδάκης ανεβαίνει στο αεροπλάνο και περιμένει να ξεκινήσει το αεροσκάφος της Ολυμπιακή και ακολουθεί η απογείωση της ντακότα, κρατώντας την ίδια πορεία με το πολιτικό αεροσκάφος. Χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα, χωρίς τα φώτα στο ταμπλό του αεροπλάνου. Η πτήση ήταν νυχτερινή και ο Μανιαδάκης πετούσε 16 μέτρα πάνω από τη θάλασσα όπου οι ντακότες είναι απρόσβλητες από βλήματα και δεν τις εντοπίζει το ραντάρ. Αρχικά κατευθύνεται προς την Αθήνα, αλλά ξαφνικά αλλάζει πορεία προς τη Ρόδο. Στο αρχηγείο στη Λάρισα υπήρξε συναγερμός. Μέσω ασυρμάτου, οι αξιωματικοί προσπαθούν να τον πείσουν να επιστρέψει, ενώ δίνεται εντολή να ετοιμαστούν πύραυλοι μικρής εμβέλειας. Τού υπόσχονται ότι ο αρχηγός είδε τον φάκελό του και δεν θα του κάνει τίποτα. Ο κυβερνήτης ζητά επαφή με το FIR της Άγκυρας. Ο πύργος ελέγχου του απαντά ότι είναι παράνομη η είσοδος στη χώρα και δεν έχει καν σχέδιο πτήσης. Ο Μανιαδάκης ζητά από τον πύργο ελέγχου να συνεργαστεί για την ασφάλεια των υπόλοιπων πτήσεων, ενώ από την Ελλάδα ζητούν να καταρριφθεί το αεροπλάνο. Μάλιστα με βάση το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, ο επικεφαλής του ελληνικού αρχηγείου, ζήτησε δύο φορές την κατάρριψη του ελληνικού αεροπλάνου μέσω του επικεφαλής του ΝΑΤΟ, στο αρχηγείο της Σμύρνης. Οι Τούρκοι δεν τον εντόπισαν και ο Έλληνας πιλότος πέτυχε το εντελώς παράτολμο να κάνει μια πτήση οκτώ ωρών, και να φθάσει στη Σεβαστούπολή, αφού είχε ξεφύγει από τον έλεγχο ελληνικών, τουρκικών και νατοϊκών μαχητικών αεροπλάνων και προσγειώθηκε με τη βοήθεια δύο μινκ στην τότε Σοβιετική Ένωση. Η δικτατορία έκρυψε το θέμα, το οποίο αναδείχθηκε μετά τη χούντα ευρύτατα από τον Τύπο. Ο Μιχάλης Μανιαδάκης μετά την πτώση της χούντας επέστρεψε στην Ελλάδα και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του υποσμηναγού. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως πιλότος ψεκαστικών και στη συνεχεία αναμείχθηκε στα κοινά της τοπικής αυτοδιοίκησης και είχε εκλεγεί τρεις φορές πρόεδρος της κοινότητας στο Καλό Χωριό Λασιθίου.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία