 |
|
|  Tρίτη 22/8
ΙΣΡΑΗΛ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ
Εστιατόριο-ψαροκάικο προσφέρει έναν νέο τρόπο ζωής στην αποκλεισμένη Γάζα
Hihnua
Σε ένα μεγάλο αλιευτικό σκάφος, σε ένα κομμάτι γης που εκτείνεται λίγα μέτρα στο νερό στην παραλία στην πόλη της Γάζας, η Χάνα αλ-Τζαρούσα, μία νεαρή γυναίκα, απολαμβάνει το πρώτο εστιατόριο αναψυχής στο είδος του στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας.
Το αλιευτικό σκάφος, οι ιδιοκτήτες του οποίου αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε εστιατόριο για να προσελκύσουν κατοίκους της Γάζας, έχει μήκος 20 μέτρα και πλάτος οκτώ μέτρα.
Το εστιατόριο, γνωστό ως «Lulu Rose», διαθέτει μία βεράντα η οποία μπορεί να φιλοξενήσει έως και 100 πελάτες ενώ η ευρύχωρη αυλή του, με εκπληκτική θέα στο πέλαγο μαζί με το φρέσκο άρωμα της θαλασσινής αύρας, μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 250 πελάτες από την πόλη.
Η Τζαρούσα, επαγγελματίας στα μέσα ενημέρωσης στη Γάζα, εντυπωσιάστηκε από την ιδέα να δημιουργηθεί ένα εστιατόριο πάνω σε ένα ψαροκάϊκο.
«Είναι μια πηγή άνεσης και αναψυχής για τους επισκέπτες και τους πελάτες», δήλωσε στο Xinhua λέγοντας ότι είναι η τρίτη φορά που έρχεται εδώ για να εμπνευσθεί για τα ποιήματά της.
Η Τζαρούσα εκτιμά ότι η διασκέδαση στις αποκλεισμένες παράκτιες περιοχές είναι πολύ περιορισμένη λόγω των κακών οικονομικών συνθηκών, και ως εκ τούτου, το εστιατόριο-ψαροκάικο αποτελεί μία μοναδική ιδέα.
«Το πιο ελκυστικό μέρος για τα δύο εκατομμύρια κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας είναι η θάλασσα», λέει από την πλευρά της η φίλη της Τζαρούσα, Χάμαντ.
Ένας άλλος πελάτης, ο Μαχμούντ Ζακούτ, λέει ότι αυτό το εστιατόριο είναι μία νέα επιλογή αναψυχής για τους κατοίκους της Γάζας.
Δηλώνει πολύ ενθουσιασμένος που η επταμελής οικογένειά του θα δειπνήσει σε αυτό το όμορφο σκάφος. Εκτιμά δε, ότι παρόμοια έργα δίνουν την ευκαιρία να αψηφήσουν την ενεργειακή κρίση που μαστίζει την Γάζα.
«Το σκάφος έχει προσελκύσει πολλούς πελάτες που αναζητούν μια αλλαγή στον ελεύθερο χρόνο εδώ, καθώς η παραλία της Γάζας έχει γεμίσει με κολυμβητές», λέει ένας υπάλληλος του εστιατορίου.
Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Μοχάμεντ Ταρτούρι είπε στο Xinhua ότι το σκάφος, το οποίο μετατράπηκε σε εστιατόριο, ήταν αγκυροβολημένο για χρόνια στο λιμάνι της Γάζας.
«Το μεγάλο αυτό αλιευτικό σκάφος δεν έβγαινε στη θάλασσα εξαιτίας των περιορισμών που επέβαλε το Ισραήλ στους ψαράδες στη Λωρίδα της Γάζας και λόγω της αδυναμίας των αλιευτικών επιχειρήσεων», λέει ο Ταρτούρι αναφερόμενος στους περιορισμούς που θέτουν οι ισραηλινές ναυτικές δυνάμεις στους ψαράδες, να αλιεύουν δηλαδή σε περιοχή έξι μιλίων μέσα στα χωρικά ύδατα της Λωρίδας της Γάζας.
Οι περιορισμοί αυτοί είχαν ως αποτέλεσμα πολλά αλιευτικά σκάφη να εγκαταλειφθούν στο λιμάνι της Γάζας αφού οι ιδιοκτήτες τους σταμάτησαν να ψαρεύουν, καθώς τα έσοδά τους ήταν λιγότερα από τα λειτουργικά έξοδα.
Για τον Ταρτούρι το εστιατόριο « Lulu Rose» αντανακλά το σύνθημα «μέσα στο νερό αλλά σταθερό στη γη» ως έκφραση της τρέχουσας δύσκολης κατάστασης στη Λωρίδα της Γάζας.
Το Ισραήλ επέβαλε αυστηρό αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας από τότε που το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο του θύλακα στα μέσα Ιουνίου 2007.
Οι συνθήκες του αποκλεισμού και το κλείσιμο των συνοριακών διαβάσεων είχαν ως αποτέλεσμα την εξάρτηση της Λωρίδας της Γάζας από τον εγχώριο τουρισμό, η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλα επενδυτικά σχέδια σε εστιατόρια και θέρετρα.
Οι οικονομολόγοι από τη Γάζα υποστηρίζουν ότι οι δημιουργικές ιδέες μπορούν να ωθήσουν την οικονομία να ανθίσει και να αναπτυχθεί σε μια εποχή που οι παραδοσιακές τουριστικές εγκαταστάσεις κλείνουν λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής ύφεσης.
Οι ιδιοκτήτες του σκάφους επιδιώκουν να επεκτείνουν τα σχέδιά τους κατασκευάζοντας δύο ακόμα ορόφους, προκειμένου να μπορούν να φιλοξενηθούν 300 πελάτες. Ελπίζουν ακόμα να μπορέσουν στο μέλλον να πλεύσουν υποβρύχια μαζί με τους πελάτες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
