 |
|
|  Tρίτη 22/8
ΕΛΛΑΔΑ
Το τελευταίο χειροκρότημα για τη Ζωή Λάσκαρη
ΑΠΕ-ΜΠΕ.-
Ο επίλογος της ζωής μιας σταρ, της Ζωής Λάσκαρη, γράφτηκε σήμερα στον ναό του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι, όπου εψάλη η εξόδιος ακολουθία. Στη συνέχεια, το κατάλευκο φέρετρο με τη σορό της ηθοποιού, που έφυγε αιφνίδια από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών, μεταφέρθηκε στο Α΄ νεκροταφείο όπου και ετάφη στον τάφο της οικογένειας Λυκουρέζου.
Από νωρίς στην εκκλησία του Αγ. Διονυσίου στην οδό Σκουφά, οι παράπλευρες οδοί παρέμειναν κλειστές και πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί για τον ύστατο αποχαιρετισμό.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, εξέφρασε προσωπικά τα συλλυπητήριά του στην οικογένειά της, στον σύζυγό της Αλέξανδρο Λυκουρέζο, τις κόρες της Μαρία -Ελένη Λυκουρέζου, Μάρθα Κουτρουμάνου και στην εγγονή της, Ζένια Μπονάτσου.
Στη νεκρώσιμη ακολουθία παραβρέθηκαν ηθοποιοί του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου - Νόνικα Γαληνέα, Βέρα Κρούσκα, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Φαίδων Γεωργίτσης, Φώτης Μεταξόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Γιάννης Βογιατζής, Άννα Φόνσου, Έλενα Ακρίτα, κά.
Εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου -ο υπουργός Ναυτιλίας Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, ο τέως πρόεδρος της ΝΔ και βουλευτής Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Σήφης Βαλυράκης, η ευρωβουλευτής Ελίζα Βόζενμπεργκ, ενώ ένα στεφάνι με κόκκινα γαρύφαλλα έστειλε ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Στενοί φίλοι της Ζωής Λάσκαρη -ανάμεσά τους και ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος- αποχαιρέτησαν συγκινημένοι την φίλη τους και ηθοποιό, που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.
Συντετριμμένος ο σύζυγός της Αλέξανδρος Λυκουρέζος αποχαιρέτησε την δική του «Ζουζού» όπως την αποκάλεσε τρυφερά, στεκόμενος πάνω από το φέρετρό της, περιτριγυρισμένο από τις αγαπημένες της μπουκαμβίλιες, που μετέφεραν από τον κήπο του εξοχικού τους στο Πόρτο Ράφτη: «Στέκομαι πλάι σου, σε κρατώ αγκαλιά και θέλω να σου μιλήσω, όπως δεν είχα κάνει ποτέ: στις δύσκολες στιγμές που συνέπεσε να περάσουμε μαζί, αν σου στάθηκα μία φορά εσύ μου στάθηκες δέκα. Ήξερες να φιλιώνεις με τον εχθρό, να χάνεις γενναιόδωρα. Σ΄ όλη σου τη ζωή δεν δέχτηκες το μαύρο και στο πένθος που από νωρίς σ΄ εγκλώβιζε, εσύ απαντούσες με λευκό. Ανέτρεψες το σκοτάδι για να βρεθείς από τη μεριά του φωτός. Ένα κορίτσι που ο κόσμος σε βάφτισε με αγάπη ?Ζωίτσα?. Το στεφάνι που μας έδεσε πριν από 41 χρόνια είναι και θα παραμείνει ζωντανό και φωτεινό, όπως ήθελες».
Η Ζωή Λάσκαρη ετάφη στο Α΄ νεκροταφείο, υπό τον ήχο ενός θερμού και παρατεταμένου χειροκροτήματος από φίλους και θαυμαστές.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
