 |
|
|  Tετάρτη 23/8
ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Η Village Voice, εμβληματική εναλλακτική εφημερίδα της Νέας Υόρκης, μετακομίζει στο διαδίκτυο μετά από 62 χρόνια έντυπης έκδοσης
Reuters
Το Village Voice, η εναλλακτική εβδομαδιαία εφημερίδα που ίδρυσε ο Νόρμαν Μέιλερ γνωστή για την κάλυψη πολιτιστικών γεγονότων και τα ρεπορτάζ της, έκανε γνωστό χθες ότι θα θέσει τέλος στην έντυπη μορφή της και θα συνεχίσει σε διαδικτυακή μορφή.
Ο Πίτερ Μπάρμπι, ο οποίος αγόρασε την εφημερίδα από τον Όμιλο Voice Media το 2015, είπε σε δήλωση ότι η κίνηση αποτελεί μέρος της μεταβίβασης του μέσου στο ίντερνετ και ότι οι αναγνώστες της τώρα απαιτούν "μια σειρά από μέσα, από λέξεις και εικόνες έως podcast, βίντεο, ακόμα και άλλες μορφές έντυπης έκδοσης".
Δεν έχει αποφασιστεί ακόμα πότε θα καταργηθεί η έντυπη έκδοση, είπε ο Λούκ Καρρόν, εκπρόσωπος της Βίλατζ Βόις.
Η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν στην ευρύτερη περιοχή της πόλης της Νέας Υόρκης από το 1996 και υποστηρίζεται κυρίως από διαφημίσεις, οι οποίες μειώθηκαν με την άνοδο του δίκτυου διαφήμισης μεγάλης γκάμας υπηρεσιών Craigslist και άλλων ιστότοπων.
Η εταιρεία έχει συζητήσει κάποιες πιθανές συνεργασίας, και θα συνεχίσει να διοργανώνει εκδηλώσεις όπως τα βραβεία Pride, που τιμούν τις κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ, είπε ο Μπάρμπι στη δήλωση.
Η Βίλατζ Βόις ιδρύθηκε από τον Μέιλερ, συγγραφέα που είχε κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, και άλλα άτομα στην περιοχή Γκένουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης το 1955. Η εφημερίδα υπήρξε ο προάγγελος του κινήματος εναλλακτικού εβδομαδιαίου τύπου που αποτέλεσε πρόκληση για τις καθιερωμένες εφημερίδες σε πόλεις των ΗΠΑ με την κάλυψη που παρείχε σε τέχνες, πολιτική και άλλες ειδήσεις.
Η εφημερίδα ίδρυσε τα βραβεία Obie για έργα που ανεβαίνουν σε μικρότερα θέατρα της Νέας Υόρκης και τρεις δημοσιογράφοι του έχουν κερδίσει Βραβεία Πούλιτζερ: η δημοσιογράφος αφιερωμάτων Τερίσα Κάρπεντερ (1981), ο σκιτσογράφος Τζουλς Φάιφερ (1986), και ο Μαρκ Σουφς για το ρεπορτάζ του για το AIDS στην Αφρική (2000).
Για το Βίλατζ Βόις έγραψαν δημοσιογράφοι όπως ο Γουέιν Μπάρετ, ο μουσικός κριτικός Νατ Χέντοφ, και δημοσίευσαν κομμάτια τους οι Έζρα Πάουντ, Τζέιμς Μπόλντγουιν, Λέστερ Μπανγκς και Άλεν Γκίνσμπεργκ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
