 |
|
|  Τετάρτη 23/8
΄Αρθρο
«Πρέπει να αντισταθούμε στον φόβο, όπως και στους πολιτικούς που τον εμπορεύονται»
Της Anne Applebaum (*)
Πηγή: Washington Post
Έκαναν όσο μεγαλύτερο κακό μπορούσαν με μαχαίρια και νοικιασμένα φορτηγάκια. Σκότωσαν τουλάχιστον 15 ανθρώπους. Τραυμάτισαν δεκάδες άλλους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν τουρίστες που επισκέπτονταν έναν από τους πιο ζωντανούς δρόμους της Βαρκελώνης, μιας από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης. Απέτυχαν, όμως, να κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό.
Η καταλανική αστυνομία υπήρξε εντυπωσιακά αποτελεσματική, σκοτώνοντας ή συλλαμβάνοντας μέσα σε λίγες ώρες 11 από τους τρομοκράτες. Οι τελευταίοι, μερικοί από τους οποίους ήταν έφηβοι, είχαν προσπαθήσει νωρίτερα να κατασκευάσουν μια βόμβα, με αποτέλεσμα δύο από αυτούς να χάσουν τη ζωή τους. Οι ζώνες με εκρηκτικά που υποτίθεται ότι φορούσαν ήταν ψεύτικες. Και η επίθεσή τους δεν έκανε τους Βαρκελωνέζους να κλειστούν στα σπίτια τους. Ύστερα από μια στιγμή σιωπής την Παρασκευή, τα πλήθη βγήκαν ξανά στους δρόμους τραγουδώντας: «Δεν φοβάμαι… Δεν φοβόμαστε».
Το ίδιο τραγούδι έλεγαν και οι κάτοικοι του Λονδίνου λίγους μήνες νωρίτερα, όταν ερασιτέχνες τρομοκράτες πραγματοποίησαν μια άλλη επίθεση. Στο Λονδίνο, όπως και στη Βαρκελώνη, η καλά προετοιμασμένη αστυνομία αντέδρασε γρήγορα, περιορίζοντας το κακό. Μετά την επίθεση εκείνη, ο δήμαρχος της πόλης Σαντίκ Καν έστειλε το ίδιο ακριβώς μήνυμα με το ισπανικό πλήθος. Απευθυνόμενος στους «άρρωστους και διεστραμμένους εξτρεμιστές που πραγματοποιούν αυτά τα επαχθή εγκλήματα», είπε: «Θα σας συντρίψουμε. Δεν θα νικήσετε».
Η ατμόσφαιρα στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στις πιο ετερογενείς και κοσμοπολίτικες πόλεις της, έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι ο στόχος της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας δεν είναι μόνο ο θάνατος, αλλά και το χάος. Ολο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι αυτές οι επιθέσεις είναι συχνά ερασιτεχνικές: αν οι τρομοκράτες είχαν όπλα, δεν θα χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητα. Ολο και περισσότεροι φοβούνται όχι την τρομοκρατία, αλλά τα πιθανά πολιτικά επακόλουθα της τρομοκρατίας, την οργή και υστερία που εκμεταλλεύονται οι λαϊκιστές πολιτικοί, αναζητώντας υποστήριξη, ή τα ταμπλόιντ, προσπαθώντας να πουλήσουν φύλλα. Και όλο και περισσότεροι βλέπουν ότι, από ιστορική άποψη, το επίπεδο της τρομοκρατίας στην Ευρώπη εξακολουθεί να είναι χαμηλό. Ακόμη κι αν συμπεριληφθούν οι φονικές επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες, ο συνολικός αριθμός των θυμάτων είναι μικρότερος σε σχέση με τη δεκαετία του ’70, όταν δρούσαν διάφορα ακροαριστερά και αυτονομιστικά κινήματα, περιλαμβανομένων της ΕΤΑ και του IRA.
Η στάση αυτή όμως διαφέρει όλο και περισσότερο από τις αντιδράσεις διαφόρων εξωτερικών παρατηρητών. Η αντίδραση του προέδρου Τραμπ στην επίθεση του Λονδίνου – επιτέθηκε μέσω Twitter στον Καν, κατηγορώντας τον ότι προσπάθησε να υποβαθμίσει την επίθεση λέγοντας πως δεν χρειάζεται να αυξηθεί η αστυνομική παρουσία στους δρόμους – ήταν κακόγουστη, αλλά είχε συνέπειες. Μια αμερικανίδα φίλη μού είπε ότι η κόρη της, που επρόκειτο να λάβει μέρος το καλοκαίρι σε ένα πρόγραμμα στην Οξφόρδη, δεν μπόρεσε να πάει τελικά στο Λονδίνο: το ταξίδι ακυρώθηκε επειδή άλλοι Αμερικανοί φοβήθηκαν την τρομοκρατία. Για όποιον ζει στο Λονδίνο, αυτό το είδος φόβου – που υποθάλπει ο Τραμπ και διογκώνει το Fox News – δεν είναι μόνο δειλό, αλλά και γελοίο. Είναι σαν να αρνούνται οι Ευρωπαίοι να επισκεφθούν τη Νέα Υόρκη επειδή είδαν στην τηλεόραση λευκούς ακροδεξιούς.
Στην Ευρώπη, οι πολιτικοί που έχουν τη μικρότερη σχέση με αυτά τα γεγονότα, είναι ακριβώς εκείνοι που τα εκμεταλλεύονται περισσότερο. Ο ούγγρος υπουργός Εξωτερικών, για παράδειγμα, προέβη σε ευθεία σύνδεση της μετανάστευσης με την τρομοκρατία, παρόλο που ορισμένοι τουλάχιστον από τους τρομοκράτες ζούσαν εδώ και χρόνια στην Ισπανία, ενώ άλλοι έφτασαν στην Ευρώπη με τουριστική βίζα. Αυτά τα γεγονότα όμως δεν μετρούν, γιατί η δήλωση έγινε προκειμένου να ενισχυθεί η εικόνα της ουγγρικής κυβέρνησης ως θεματοφύλακα των εθνικών και χριστιανικών αξιών.
Ό,τι απήχηση όμως κι αν έχουν στις χώρες τους οι αναρτήσεις του Τραμπ ή οι δηλώσεις των Ούγγρων, στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη ή τις Βρυξέλλες έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Πρέπει να αντισταθούμε στο φόβο, λένε οι πολίτες, όπως και στους πολιτικούς που εμπορεύονται τον φόβο. Πρέπει να υποστηρίξουμε την αστυνομία μας και τα σύνορά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποστηρίζουμε εκείνους που σπέρνουν τον πανικό.
Και δεν θα αφήσουμε την τρομοκρατία να αλλάξει την κοινωνία μας ή την πολιτική μας, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι οι τρομοκράτες νίκησαν.
(*) Η Αν Απλμπομ είναι αμερικανίδα ιστορικός και αρθρογράφος
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
