 |
|
|  Κυριακή 27/8
Life
Το δικό του αστέρι στη «Λεωφόρο της Δόξας» στο Χόλιγουντ απέκτησε ο 93χρονος Σαρλ Αζναβούρ
Reuters-AFP
Το δικό του αστέρι στη διάσημη «Λεωφόρο της Δόξας» στο Χόλιγουντ απέκτησε ο γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος μετρά καριέρα πάνω από 70 χρόνια και θεωρείται ένας από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Ο 93χρονος Αζναβούρ ο οποίος γεννήθηκε στο Παρίσι από αρμένιους γονείς με το όνομα Σαχνούρ Αζναβουριάν έχει πουλήσει πάνω από 100 εκατ. δίσκους σε 80 χώρες, ενώ θεωρείται ο «Γάλλος Φρανκ Σινάτρα».
« Είμαι Γάλλος και Αρμένιος, αυτά τα δύο είναι άρρηκτα δεμένα όπως ο καφές και το γάλα, είναι φανταστικό να έχεις δύο κουλτούρες» δήλωσε στα αγγλικά ο Αζναβούρ χειροκροτούμενος από ένα κοινό περίπου 200 ατόμων που είχε κατακλύσει το Pantages Theater, στο Χόλιγουντ, όπου πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής.
Ντυμένος με ένα μπλε -ρουά κουστούμι και φορώντας γυαλιά ηλίου ο 93χρονος θρύλος της μουσικής φανερά συγκινημένος είπε:
« Τα γαλλικά είναι η γλώσσα της δουλειάς μου. Η μητρική μου όμως γλώσσα παραμένουν πάντα τα αρμένικα. Με την βράβευση αυτή μπορώ να πω οτι είμαι και λίγο Καλιφορνέζος αφού εδώ ζει μία κόρη μου και τα εγγόνια μου».
Ο Αζναβούρ ξεκίνησε την καριέρα του τραγουδώντας στα παρισινά μπουλβάρ των δεκαετιών ΄40 και 50΄ στο πλάι των « ιερών τεράτων της γαλλικής μουσικής» Εντίφ Πιάφ, Μωρίς Σεβαλιέ και Σαρλ Τρενέ. Πριν γίνει γνωστός ως τραγουδιστής συνόδευε στο πιάνο την Εντίφ Πιάφ η οποία υπήρξε για πολλά χρόνια ο μέντοράς του.
Σύντομα έγινε γνωστός για την εκφραστική του ερμηνεία και την βελούδινη φωνή του σε τραγούδια όπως: «She», «Hier Encore», «Apres l'Amour» και το πιό γνωστό του «La Boheme».
Ελαβε επίσης μέρος σε 60 περίπου ταινίες μεταξύ των οποίων «Το Ταμπούρλο» του Φόλκερ Σλέντορφ, ταινία η οποία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1979 στην κατηγορία καλύτερης ξένης ταινίας. Συμμετείχε επίσης στις ταινίες «Αραράτ» του Αρμένιου Ατόμ Εγκογιάν, στο «Πυροβολήστε τον πιανίστα» του Φρανσουά Τρυφώ και σε πολλές άλλες.
Ο Αζναβούρ είναι επίσης γνωστός για την ανθρωπιστική του δράση στην Αρμενία, ειδικά μετά τον σεισμό του 1988 στην διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Το 2008 του απονεμήθηκε η αρμενική ιθαγένεια, ενώ το 2009 ορίστηκε πρεσβευτής της χώρας αυτής στην Ελβετία, αξίωμα που κατέχει μέχρι σήμερα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
