 |
|
|  Δευτέρα 28/8
ΙΤΑΛΙΑ
Τσίρο, ο 11χρονος ήρωας
Corriere della Sera
Στα 11 του χρόνια έζησε μια εμπειρία που τον σημάδεψε για την υπόλοιπη ζωή του. Η ίδια αυτή εμπειρία του χάρισε τον χαρακτηρισμό του ήρωα.
Ο Τσίρο Τοσκάνο έσωσε την ζωή του μικρότερου αδελφού του με τον οποίο βρισκόταν εγκλωβισμένος στα ερείπια του σπιτιού του, το οποίο κατέρρευσε μετά τον σεισμό στην Ίσκια, το μικρό αυτό τουριστικό νησί της Ιταλίας.
Οι πυροσβέστες έσκαψαν με γυμνά χέρια για να πλησιάσουν τον Τσίρο. Είχε σπρώξει τον επτάχρονο αδελφό του Ματίας κάτω από ένα κρεβάτι όπου παρέμεναν μέχρι να διασωθούν.
Όπως είπε ο αστυνομικός Αντρέα Τζεντίλε, ο Τσίρο έσωσε τον Ματίας και στη συνέχεια χτυπούσε το κοντάρι μιας σκούπας πάνω στα χαλάσματα για να τον ακούσουν οι διασώστες. Εκείνοι κατάφεραν κάποια στιγμή να δώσουν έναν φακό και νερό στα δύο αδέλφια.
Ο Τσίρο διασώθηκε τελευταίος αφού παρέμεινε 16 ώρες καταπλακωμένος από το σπίτι του, μέσα στο σκοτάδι, στην κοινότητα Καζαμίτσολα.
«Μην με αφήσετε εδώ, μην με αφήσετε να πεθάνω», παρακαλούσε τους διασώστες όσο εκείνοι έδιναν μάχη για να τον απεγκλωβίσουν.
Ο «μικρός ήρωας» μίλησε στην Corriere della Sera και περιέγραψε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας την εμπειρία του, του είπε ότι συμβούλευσε τον Ματίας να μη μετακινήσουν τίποτα από φόβο μην καταρρεύσουν τα πάντα πάνω από το κεφάλι τους.
Στις τέσσερις το πρωί, επτά ώρες μετά τον σεισμό, οι διασώστες έβγαλαν στην επιφάνεια το μικρότερο από τα τρία αγόρια, τον μόλις επτά μηνών Πασκουάλε.
Βρισκόταν μέσα στο παρκοκρέβατό του στην κουζίνα. Έζησε χάρη στα ντουλάπια της κουζίνας που έπεσαν πάνω του και τον προστάτευσαν από τα μεγάλα κομμάτια από τσιμέντο του σπιτιού του που κατέρρευσε.
«Ο Πασκουαλίνο είναι καλά, τώρα θα έρθουμε σε σας», είπαν οι διασώστες στον Τσίρο δίνοντάς του κουράγιο και εκείνος προσευχήθηκε στο Θεό: «Είπα στον Ματίας ότι πρέπει να τα καταφέρουμε».
«Έβλεπα μόνο μια αχτίδα φωτός, πολύ μικρή. Αισθανόμουν σα να έχω πέσει μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Και μετά αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν μέσα σε μια μεγάλη τρύπα γεμάτη φως και έλειπε ο Ματίας. Είχα στο πρόσωπό μου μια μάσκα οξυγόνου και το πόδι μου ήταν ακόμη εγκλωβισμένο».
Όταν έγινε ο σεισμός, λίγο πριν από τις 21:00 της Δευτέρας, ο πατέρας του Τσίρο, ο Αλεσάντρο, βρισκόταν στην κουζίνα μαζί με τον Πασκουάλε, η μητέρα στο μπάνιο και τα δύο μεγαλύτερα αγόρια στο δωμάτιό τους.
Η μητέρα του Τσίρο, η Αλεσία, είναι πέντε μηνών έγκυος και κατάφερε να απεγκλωβιστεί μόνη της βγαίνοντας από το παράθυρο του μπάνιου, ενώ τον πατέρα του τον διέσωσαν οι πυροσβέστες.
Όμως τα τρία αδέλφια εγκλωβίστηκαν όταν κατέρρευσε ο υψηλότερος όροφος του κτιρίου.
Παρά την σοβαρή δοκιμασία τους και τα τρία παιδιά είναι καλά στην υγεία τους. Τα δύο μεγαλύτερα αγόρια έχουν υποστεί αφυδάτωση και ο Τσίρο κάταγμα στο δεξί του πόδι.
Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει αν του αρέσει η δουλειά του πυροσβέστη:
«Τώρα ναι», απαντάει εκείνος αλλά επισημαίνει ότι θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής.
«Τώρα θέλω να πάω να παίξω μπάλα με τους φίλους μου και να πάω και στη θάλασσα. Θα ήθελα να γυρίσω σπίτι μου. Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό, τα παιχνίδια, τα αγαπημένα μας αντικείμενα, οι αναμνήσεις. Θα πρέπει να πάμε σε καινούργιο σπίτι».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
