 |
|
|  Σάββατο 2/9
Ορθοπεταλιές αγάπης και αλληλεγγύης!
Από τη Γερμανία στην Ελλάδα με ποδήλατο για καλό σκοπό
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/AΠΕ-ΜΠΕ/Σοφία Παπαδοπούλου
Πόση αλληλεγγύη "χωράει" ένα ποδηλατικό ταξίδι από τη Γερμανία έως την Ελλάδα; Στην περίπτωση του Torsten Reh και του Jochen Hardt πολλή αλληλεγγύη και πολλή αγάπη για τα παιδιά -και όχι μόνο- αφού θα χρειαστεί να διανύσουν πάνω από 2.000 χλμ με τα ποδήλατά τους, με μοναδικό σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για κοινωφελείς οργανώσεις και να σταλεί ένα μήνυμα ελπίδας και ανθρωπιάς.
Ο Torsten και ο Jochen άφησαν για λίγο την καθημερινότητά τους, ανέβηκαν στα ποδήλατά τους και ξεκίνησαν από το Simmersbach της Γερμανίας με προορισμό τη Θεσσαλονίκη σε έναν ποδηλατικό γύρο "ελπίδας για ένα χαμόγελο" (Hope for a Smile Tour) με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν όλους όσους συναντούν στο διάβα τους για την ανάγκη να βοηθηθούν άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερή θέση.
Για κάθε χιλιόμετρο που διανύουν οι δύο Γερμανοί ποδηλάτες ζητούν από όσους πιστεύουν στην ανάγκη της αλληλεγγύης στις δύσκολες εποχές που ζει ο πλανήτης να καταθέσουν από ένα σεντ έως όσα χρήματα επιθυμούν, με στόχο το ποσό που θα συγκεντρωθεί να κατανεμηθεί ισόποσα σε τέσσερις κοινωφελείς οργανώσεις (World Vision, Open Doors, Ev. Gemeinschaftsverein / CVJM και Χαμόγελο του Παιδιού). Οι δύο ποδηλάτες χρηματοδοτούν οι ίδιοι τα έξοδα της διαδρομής τους και, όπως λένε, το ποσό που θα συγκεντρώσουν θα πάει αυτούσιο στις τέσσερις αυτές οργανώσεις.
«Βασικός στόχος μας είναι να συγκεντρώσουμε χρήματα και να βοηθήσουμε παιδιά που έχουν κάποιου είδους ανάγκη ή και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Torsten Reh, ο οποίος θέλει, όπως λέει, να προσφέρει πίσω στην κοινωνία ένα κομμάτι της υπέροχης ζώης που τού έχει χαριστεί απλόχερα.
«Έχω μια υπέροχη οικογένεια, μια καλή δουλειά, υγεία. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν κάποια ή και τίποτα απ' αυτά. Ξέρω πως δεν είναι μεγάλη η βοήθεια, αλλά ξέρω επίσης πως πολλές μικρές τέτοιες χειρονομίες μπορούν στο τέλος να προσφέρουν μια μεγάλη βοήθεια», τονίζει.
«Η οργάνωση "World Vision" είναι μια οργάνωση που τη γνωρίζω και υποστηρίζω τη δράση της εδώ και πολλά χρόνια. Βοηθούν τα παιδιά στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας, η οργάνωση "Open Doors" βοηθά ανθρώπους που ζουν σε χώρες που είναι είτε δύσκολο είτε επικίνδυνο να ζεις ως χριστιανός, η Ev. Gemeinschaftsverein / CVJM (YMCA), στο μικρό χωριό μας, το Simmersbach, έχει στη διάθεσή της ένα κτίριο, όπου πραγματοποιούνται μια σειρά από δραστηριότητες, ωστόσο υπήρχαν προβλήματα και χρειάστηκε μια μεγάλη ανακαίνιση. Ανακάλυψα τη δράση του Χαμόγελου του Παιδιού χάρη στον φίλο μου Βίκτωρα και ξέρω πως κάνουν φοβερή δουλειά» λέει, εξηγώντας τους λόγους που αποφάσισαν να στηρίξουν τις παραπάνω τέσσερις οργανώσεις.
Το ταξίδι τους ξεκίνησε γύρω στις 25 Αυγούστου και στόχος τους είναι να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη έγκαιρα ώστε να δώσουν το "παρών" σε μια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί προς τιμήν τους στη διάρκεια της 82ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Αρχικός σκοπός ήταν να συγκεντρώσουν δωρεές ύψους 10.000 ευρώ, αλλά ήδη, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Torsten Reh, το ποσό έχει ξεπεράσει τις 23.200 ευρώ. «Είναι τρελό και ταυτόχρονα υπέροχο αυτό που συμβαίνει», τονίζει.
Οι δύο Γερμανοί φίλοι απολαμβάνουν, όπως λένε, το ταξίδι, τα τοπία και τους ανθρώπους που συναντούν, και προσπαθούν να παρακινήσουν όλους όσοι θέλουν και μπορούν να κάνουν παρόμοιες δράσεις για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας, όπου γης, που έχουν ανάγκη.
«Στους τρεις τελευταίους προορισμούς μας, είχαμε την ευκαιρία να διανυκτερεύσουμε σε σπίτια ανθρώπων που δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας. Μοιραστήκαμε μαζί τους το βραδινό και το πρωινό γεύμα και ήταν υπέροχα», λένε για το ταξίδι τους.
«Συναντήσαμε πολλούς υπέροχους ανθρώπους και συζητήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα και φυσικά για το Hope for a Smile Tour αλλά και για τις οικογένειές μας, τις δουλειές μας, την πίστη μας στον Θεό!», επισημαίνουν.
Για τον Torsten Reh, η Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη κάθε άλλο πάρα …terra incognita είναι, αφού ο πεθερός του κατάγεται από τον Λαγκαδά. «Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου», λέει και εξηγεί πως την έχει επισκεφθεί οχτώ φορές. «Ήρθα στη Θεσσαλονίκη και το Γερμανικό Σχολείο οχτώ φορές με μαθητές μου και, φυσικά, πολλές φορές για διακοπές», αναφέρει και προσθέτει: «Αγαπώ τους ανθρώπους της, τον παλμό της πόλης, το γεγονός ότι έχει πολλούς νέους ανθρώπους λόγω των πανεπιστημίων της».
Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που θα έρθει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αν κι έχει ακούσει ιστορίες από τον πεθερό του -συχνό επισκέπτη αυτής- και δηλώνει ευτυχής τόσο για την τιμή που τούς επιφυλάσσεται όσο και για το γεγονός ότι θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τους ανθρώπους του Χαμόγελου του Παιδιού.
Όσο για τα αγαπημένα του σημεία στην πόλη; «Η Αριστοτέλους, ο Λευκός Πύργος και τα Κάστρα», λέει και δηλώνει λάτρης της Ελλάδας!
Ο Torsten και ο Jochen μας δίνουν ραντεβού στην 82η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου την Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχει αναρτηθεί στη σελίδα της ΔΕΘ, θα τούς απονεμηθεί τιμητική πλακέτα για τη δράση τους.
*Περισσότερες πληροφορίες για το "Hope for a Smile Tour" στη σελίδα http://www.hope-for-a-smile.de/
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
